Czarno-białe węże 13/13 / Epilog

 Myślę, że większość powiedziałam >tutaj< - nie chciałam robić przydługiego,  ckliwego wstępu, więc poświęciłam na to osobną notkę [w notce jest także wyjaśnienie, na jakiej zasadzie działa w opowiadaniu supernatural, więc zapraszam ciekawych, czym to 2min właściwie było]. Wierzcie mi, trudno mi powstrzymać tą falę nostalgii wnikającej z zakończenia czegoś tak dla mnie ważnego... Mam tylko nadzieję, że to opowiadanie dało wam trochę...czegokolwiek szukaliście, zaczynając je czytać...:]

Myślę, że...w tym rozdziale jest pewna rzecz, którą trzeba sobie dopowiedzieć. Nie oceniam, czy jest to subtelna aluzja, czy rzuceniem workiem cementu w oczy czytelnika, mam tylko nadzieję, że każdy posili się o swoją interpretację owego zakończenia. Zapraszam...na pożegnanie z czarno-białymi wężami.

"Telefon do mamy"

Kibum siedział w fotelu wyjątkowo zadowolony,  obserwując siedzącą przed nim redaktorkę zza wachlarzyka z piór. Kobieta oceniała jego prace, jej wzrok przesuwał się po niemożliwie kolorowych projektach, a on intuicyjnie wczuwał jej aprobatę. Jedna z jej cienkich brwi była uniesiona, z tego, co usłyszał od jej asystentki, to był dobry znak. Nie bał się odrzucenia- jego projekty były wybitne, mówiąc nieskromnie, ale szczerze. Jonghyun co prawda wyrzucał mu, że wie, skąd czerpał inspirację, ale on bynajmniej nie przejmował się docinkami człowieka, którego pracą kiedyś było wyginanie się w dresie z ortalionu. Kobieta spojrzała na niego z błyskiem w oku, przesuwając palcem po próbce materiału i stukając czubkiem obcasa w biurko. Podobno także dobry znak dla aspirującego projektanta. Nie przesadziłby chyba mówiąc, że kariera, życie w stylu glamour i rzeki szampana stały przed nim otworem.  

-Skąd pomysł na takie indiańskie klimaty? - spytała kobieta, zatrzymując się na kartce z sukienką z frędzlami- Dlaczego sądzisz, że mogłoby mnie to zainteresować?

Wie pani, pani Jung, pomysł wziął się od takiego demona, który znalazł się w naszym wielkim mieście i nie potrafił ubrać się jak normalny człowiek, ale odkryłem coś w jego koszmarnym stylu i proszę bardzo, teraz jestem modowym innowatorem. Kochaj mnie!

Kibum zamyślił się chwilę, dając sobie chwilę na udawanie, że tak naprawdę nie wie, co go do tego tchnęło. Nonszalancko powachlował się swoim wachlarzem dla podkreślenia. Oczywiście, jego inspiracją był Taemin, który narzucał na siebie wszystkie kolory świata, a jak jeszcze były na czymś wełnianym, to już w ogóle nie było mowy o niewłożeniu. Jego pierwsza kolekcja była swego rodzaju ukłonem, dość chłodnym i niepełnym, ale wciąż ukłonem w stronę tajemniczego znajomego sprzed kilku miesięcy. Fakt, że Key zrobił z większości jego ubrań sukienki, rozgrzeszał go w jego oczach- w końcu Taemin sukienek nie nosił, więc technicznie nic mu nie zabrał. Niewinny? Niewinny.

-Po prostu miałem ochotę na coś ciepłego, niezobowiązującego…- powiedział w końcu chłopak, znowu wachlując się powoli- Wybrałem Indian i te kolorowe klimaty, piórka, wzory, trójkąty.  

I posłał jej czarujący uśmiech.

Minął rok, potem kolejny. Postanowiono zaprezentować jego kolekcję na pokazie wschodzących talentów, co spotkało się z dużym entuzjazmem, a potem, przechadzając się po galerii handlowej stwierdził, że widział co najmniej kilka dziewczyn ubranych w stylu Taemina, tfu, w stylu kolekcji Kibuma. Nie pozwoliło mu to wtedy zrezygnować z przyziemnej pracy, ale przynajmniej dostał lepszą: asystenta-stylistę w magazynie mody- tam gdzie kiedyś podziwiał pięknych panów, a teraz mógł widzieć ich na żywo i pudrować im nosy oraz naoliwiać torsy. Nawet się z nimi czasem umawiać.

Jego wąż miał się świetnie i był swoistą atrakcją dla każdego, kto tylko chciał go odwiedzić (dla siedmioletnich bliźniaków z naprzeciwka także). Zrezygnował z częstego zapraszania do siebie Jonghyuna, bo wiedział, że skończy się to tępym wgapianiem chłopaka w terrarium, jakby siedział tam Taemin. To nie był przyjemny widok. Wkrótce też mali bliźniacy przestali odwiedzać go z powodu węża, więc mógł swobodnie postawić sobie porządny barek na mnóstwo nowych trunków...A stało się tak nie dlatego, że dzieciakom znudził się egzotyczny gad, powodem była przeprowadzka Kibuma do pierwszego, własnego i niewątpliwie dostatecznie luksusowego domu domu. Praca projektanta zaczynała  obradzać pierwszymi owocami. 

Dopiero w jesień czwartego roku Kibum zaczął odczuwać drgnienia dawnej aury, która tak go przerażała. Za każdym razem jednak ignorował to uczucie, sadząc, że lepiej będzie przemilczeć to także przed Jonghyunem, by nie robić mu nadziei. Chłopak podobno przymierzał się do jakiś oświadczyn, więc czemu burzyć mu ułożone na nowo, kruche jak dom z papieru życie...? Bo nie było prawdziwe- to słyszał złośliwie w głowie, ale zawsze ignorował ten głos rozsądku. Osobiście zastanawiało go też, cóż mogą robić ci dwaj, ale wiedział, że nawet hyung nie odpowie mu na to pytanie. Gdyby tylko umiał pisać powieści, spisałby być może ich historię, a potem zostałby spalony na stosie za opowieści o gejowskich diabłach, bo przecież to tak podwójnie niedorzeczne i grzeszne. Drugą Rowling by nie został. 

-Dzień dobry, jestem Lee Jinki i od dzisiaj ja będę twoim lekarzem prowadzącym- powiedział miły głos dobiegający od progu sali.

Cóż, Kibum nie wiedział, czy pozostawiać realistą, czy może uwierzyć, że istnieje coś takiego jak karma i kara. Czy złamał nogę zupełnie przypadkowo, czy może to Taemin postanowił jakoś zemścić się za zdobicie sławy jako projektant jego kosztem, kosztem jego własnych pomysłów? Nie, przecież to nie były żadne pomysły, tylko przypadkowe narzucanie na siebie szmatek! Miał ochotę zawyć ze wściekłości, leżąc tak na tym łóżku z nogą w gipsie, słuchając gadającego bzdury Jonghyuna, czytając szpitalne komiksy i jednocześnie bezradnie myśląc, że być może była to naprawdę nauczka. Bo kto w normalny i nienadprzyrodzony sposób łamie nogę schodząc z wybiegu, wpadając na szklane stoliki i roztrzaskując je? Nawet mówili o nim w telewizji.

Może następnym razem, gdy znowu coś ‘ukradnie’, zostanie zabity w brutalny sposób albo krzyż spadnie z jakiegoś kościoła, przebijając mu gardło? Gdy powiedział to Jjongowi, on wcale nie pomógł, mówiąc, że to byłoby możliwe, bo Taemin nie miał oporów, by czasem robić takie rzeczy, ale z drugiej strony nie miał powodu, bo podobno lubił Key. Dał mu węża…Dlaczego więc??

-Kibum? Muszę cię trochę zmaltretować pytaniami.

Spojrzał w bok i zobaczył dość wysokiego faceta w stroju lekarza, nieco pyzatego faceta, ale uroczego i z pewnością nienajgorszego w klasyfikacji ‘przystojnych’. Chociaż tyle. Key dmuchnął na swoją różową grzywkę i przyjrzał się mężczyźnie bliżej, rozpoznając w nim faceta w tanim garniturze jedzącego czasem obiady w jego  McDonald’sie. No ładnie, lekarz, a takie przyzwyczajenia? Jeszcze te tłuste kurczaki z sosami…W każdym razie znajomy-nieznajomy stanął obok łóżka i zaczął wypytywać o różne rzeczy, a potem mrugnął jeszcze, że ‘oni się chyba znają’. I rzucił nieśmiesznym żartem, na który Kibum co prawda spojrzał na niego jak na kretyna, ale nieco poprawił mu nastrój.

Spodobali się sobie. 

Rozmawiało im się naprawdę dobrze, Onew (bo tak lubił być nazywany) może i opowiadał kiepskie żarty, ale przynajmniej akceptował charakter Kibuma. Bo warto dodać, że zaczęli spotykać się także po opuszczeniu szpitala, a sam lekarz żałował, że jego nowy przyjaciel nie pracuje w Macu, bo wtedy przynajmniej widzieliby się codziennie. Czasem zachowywał się jednak niepokojąco i Kibum w nieco zamglonym wzroku odnajdywał podobieństwo do spojrzeń jego dwóch adoratorów-prezentów od Taemina, co w połączeniu z niedawnym powrotem aury było niepokojące. Mimo wszystko jednak zignorował to wszystko i zrzucił na karb tego, że Lee Jinki był po prostu dziwakiem. Potem wszystko to znikło z wąskich oczu mężczyzny, zastępując to po prostu…zakochaniem. A może jednak ów złamana noga była faktycznie bardziej przewrotnym prezentem, niż absurdalną karą?

-Twój chłopak wpycha tam sobie skarpetę czy co…?- zapytał Jjong pewnego razu, gdy uroczy lekarz zniknął w toalecie jego mieszkania- To wygląda jak ziemniak.

Kibum ułożył się wygodnie na fotelu, uśmiechając się leniwie. Oprócz oczywiście grubości ‘ziemniaka’ Jinkiego, jak z brazylijskich romansów w ich sypialni nie było, ale techniki zawsze można się nauczyć, prawda? Mają dużo czasu. Zdecydowanie ważniejsze było to, że Key po raz pierwszy zaczynał się zakochiwać i o dziwo, podobało mu się to. I gdyby tylko miał szansę, to wycałowałby Taemina za sprowadzenie na niego takiej ‘kary’ i danie mu takiego prezentu. A złamana noga? Cóż, być może to właśnie była kara za odrzucenie pierwszych prezentów.

Key i tak nie żałował. 

Siedem lat później.

-Słucham?

-Um, cześć mamo.

-A cóż to się stało, że mój synek dzwoni?

„Mama” nigdy nie było dla niego wyjątkowym słowem, nie było też pierwszym ani nawet jednym z pierwszych jakie się nauczył - zwyczajnie nie miało dla niego znaczenia takiego jak dla innych dzieci. Nawet te wychowane bez ‘mam’ znały magię tego słowa,  a dla Jonghyuna znaczyło tyle co…dwie sylaby. Ma-ma. Mógłby zaryzykować stwierdzeniem, że słowo ‘Taemin’ znaczyło dla niego tyle co ‘rodzic’, mama i tata, czyli coś więcej, jaśniało w jego umyśle na stale i zdecydowanie głębiej niż ‘mama’. Mówiąc tak do niego nie czuł, jakby zbytnio spoufalał się z ‘rodzicem’, tak samo jak mówiąc ‘mama’, nie pokazywał nierozerwalnej więzi między sobą a kobietą, która wydała go na świat. Mama, pani, nauczycielka, niania- wszystko to samo, wszystko bez znaczenia. Jonghyun uśmiechnął się na dźwięk telewizora w słuchawce i na miły głos pani Kim, podsuwając parującą jeszcze, ciepłą herbatę bliżej siebie.Porozmawia teraz z mamą.

Czuł podniecenie, właściwie od rana. Żołądek skręcał mu się w dziwnym uczuciu (jak jakiemuś nastolatkowi), a codzienne bóle głowy, które miewał od miesiąca albo dłużej, których przyczyny bał się dowieść u lekarza (mimo namów Kibuma) zdawały się jakby stępieć, zmaleć i naprawdę nie zwracał już na nie uwagi. Wiele razy wcześniej zgniatał w umyśle swoje nadzieje, że Taemin po niego wróci, a robił to wszystko chcąc po prostu żyć normalnie. Owszem, żył, zapominał, ale…ten dzień był inny. Jonghyun przeczesał nieułożone włosy i oparł się o ścianę.

-Myślałem, żeby nazbierać na ten remont- kłamał, kłamał perfidnie, przecież dzisiejszy dzień zdawał się być jakąś granicą dotychczasowej wegetacji po którym nie będzie żadnego remontu- Kafelki pękają.

-A myślałeś, żeby wreszcie znaleźć kogoś, kto by ci je pomógł szorować, prawie trzydziestoletni kawalerze?- zaśmiała się jego mama, znowu wracając do aluzji na temat przyszłej synowej- Na pierścionek zbierać nie musisz, masz po babci. Tamtego pechowego nie używaj.

Tak, miała na myśli ten, który dał swojej byłej narzeczonej i który wziął od niej z powrotem siedem miesięcy po zaręczynach. Jonghyun nawet nie parsknął z irytacją na wracanie do kwestii jego kawalerstwa, tylko przesunął dłonią po oczach, zamykając je i czując, że tak naprawdę jest potwornie zmęczony, ale podniecenie nie pozwala mu odespać nieprzespanej nocy. Właśnie leżąc tak w nocy pomyślał, że powinien zadzwonić do mamy, przed stanięciem na ‘granicznej linii’, jak nazywał potencjalne wydarzenie, jakie miało stać się nadchodzącego dnia. Może Taemin zostawił mu w spuściźnie jakąś moc przewidywania i jeszcze dziś, na przykład o dwudziestej drugiej piętnaście, Kim Jonghyun przekręci się na atak ślepej kiszki. Dlaczego nie?

-Kibum przysłał mi przepiękną sukienkę, mówił ci? Sam uszył, sam projektował, chłopak cudo!

Mama zrzuciła na niego pocisk o sporym kalibrze, przypominając mu o pewnej sprawie w tej radosnej, pełnej nadziei na śmierć chwili. Kibum. To była osoba, której było mu szkoda najbardziej i najboleśniej gryzło go za niego sumienie. Bo to nie tak, że Jonghyun to typ samobójcy, wręcz przeciwnie! Naturalnie, Kim Jonghyun to typ wesołka, który idzie przez życie i nie przejmuje się porażkami, wspina się po murach, gdy wyrzucą go drzwiami, wróci oknem. To prawda, ale…ten Jonghyun odszedł wraz ze swoim rodzicem, zostawiając go szarym, smutnym od wewnątrz i żyjącym w zdawać by się mogło, ciągle zimnym świecie. Czyż nie zaczął palić, może dwa lata temu? Kibum ze swoim gaszeniem petów na spodniach  trochę zdołał go opamiętać, ale chęć zapalenie zawsze gdzieś tkwiła w jego głowie.

Ale…nie dziś. Dzisiaj był dzień dotknięcia linii granicznej, nieważne, czy dzień ten trwać miał dwadzieścia cztery godziny, czy tak długo, aż nie zaśnie…czyli trochę więcej. Jonghyun zaśmiał się bezmyślnie z żartu mamy, jak zawsze w ciągu tych lat i napił się herbaty, nawet siorbiąc złośliwie, by pokazać, że nadal jest tym niewychowanym i w gruncie rzeczy zabawnym Jonghyunem.

-Tak, to wpadnij do taty w piątek, on ci z tym pomoże. Pa.

-Pa, mamo.

Uznał to za dobrą rozmowę pożegnalną, a czuł się, jakby rozmawiał z ciocią, chyba po raz pierwszy czując aż tak cyniczny dystans. Tak, cyniczny. Słowo ‘mamo’ ostatni raz wypowiedział z niemal szyderczym uśmieszkiem, jakby powstrzymując się od syknięcia, że nie, nie uważam cię za mamę w takim sensie, w jakim ty się widzisz. Dla Sodam i owszem nią jesteś, ale nie dla mnie. Zaraz opuściło go to szyderstwo, cynizm został, ale przytłumiony przez uczucie spokoju i tępego bólu głowy, który nagle powrócił. Mężczyzna wstał, zostawiając niedopitą herbatę i bezmyślnie wychodząc z kuchni. Otworzył drzwi szafy, jakby spodziewając się zastać tam Taemina (absurd absurdem, ale nie zdziwiłby się aż tak), potem kopiąc bez złości w niski stolik, aż w końcu stając przy drzwiach i otwierając je. Zimno wdarło się do mieszkania, otuliło jego ubrane tylko w dresy i t-shirt ciało, ale on po prostu patrzył się na ośnieżoną ulicę, a wiatr rozwiewał mu włosy. Może stał tam nawet pięć minut, aż w końcu zamknął drzwi i usiadł na ziemi. Głowa bolała go przez chwilę niemiłosiernie, a potem wszystko ustało. Uśmiechnął się. 

Poczeka tutaj, jak dziecko czekające na świętego Mikołaja. Dzień przekroczenia granicy- w końcu Taemin się mylił, zawsze się mylił. Z dniem, kiedy zabrał go wózka, Jonghyun przestał należeć do tego świata i zostawienie go tu było…okrutne. Ale to już koniec.

~

Kibum pamiętał, że zasnął na kanapie, a potem przyśnił mu się wielki, czarny wilk. Wilk nie rzucił się na niego, tylko trącił nosem butelkę z whisky i gdy butelka niechcący zatoczyła się i spadła, dźwięk był niesamowicie realny. Wilk spojrzał na niego i powiedział ‘chodź, Kibum, ty stary pijaku’ i wybiegł z mieszkania. Key nie obraził się na nazwanie go starym pijakiem, nie spojrzał też na leżącego obok, ubranego w piżamę z Mupetów Jinkiego. Po prostu wstał, narzucił kraciastą koszulę, spodnie od piżamy i  zwykłe trampki. To w końcu był tylko sen, zaraz obudzi się obok swojego dużego kochanego „męża” i będzie dobrze.

Wiatr rozwiewał mu włosy, gdy szedł tak ośnieżoną ulicą, w trampkach i chyba wtedy zaczął rozumieć, że to nie sen. Czuł jednak, że zimno nie jest tak dotkliwe jak powinno i kobieta krzycząca na niego z drugiej strony ulicy (żeby założył coś, wariat jeden) nie zainteresowała go ani trochę. Szedł dalej, patrząc na ślady wilka, które, mimo, że jego samego  nie widział, były dość wyraźne. Potem, gdy szedł już wzdłuż torów tramwajowych i dalej, po posypanym piaskiem chodniku i po schodach, wiedział, gdzie kieruje go to wszystko. Drzwi z piórkiem, otwarte szeroko. Najpierw strach przeszył go jak ostra szpila, ale zaraz dziwny spokój spłynął po nim łagodną falą.

Skoro to Taemin, chyba nic mu nie groziło?

-H-halo? – zawołał, stając w progu i otulając się koszulą.

Przecież chciał się tylko przywitać po tych kilku…siedmiu, prawie ośmiu latach. A może chce go naprawdę za coś ukarać? Może zabić Jonghyuna i zabrać jego duszę, przy okazji też Kibuma? Falę takich bzdurnych myśli przerwał ruch czarnego, puszystego ogona. Musiał przestać zachowywać się jak nastolatek, miał już prawie trzy dekady życia za sobą. Kibum ruszył do przodu, idąc powoli przez dobrze mu znany, szary przedsionek, którym niegdyś (prawie dziesięć lat temu) przechodził po raz pierwszy, by ujrzeć Taemina z wężową przepaską. Tym razem ujrzał go leżącego na spleśniałym zapewne materacu, wtulonego w wielkie cielsko wilka, jak jakaś królowa leżąca na swoim lamparcie. Nie zmienił się nic, może poza tym, że jego policzki zdawał się być bardziej rumiane a oczy mniej podkrążone. Długie włosy opadały mu w miękkich, brązowych kaskadach, z tyłu wzięte w luźny kok.  

-M-mam rozumieć, że ten bydlak to Choi?- spytał niepewnie Kibum, wskazując na wilka, który wbijał w niego spokojne, żółte ślepia.

-I nic się nie zmieniłeś- powiedział prawie z czułością Taemin, głaszcząc futro zwierzęcia- Jestem…wzruszony.

Wcale tak nie wyglądał, ale fakt faktem, że jego oczy świeciły w ciemności pokoju, być może radością ze spotkania. Może przyszedł zapytać, co z jego wężem? Otóż ma się dobrze, miło że pytasz, wczoraj dostał dorodną tłustą mysz i pewnie do teraz oblizuje się swoim języczkiem. Mój chłopak się go boi ale i tak wiem, że go kocha, jak ja. Drgnął, gdy Taemin wyprostował się bardziej, nie odrywając od niego wzroku i trzymając dłoń na głowie wilka. Minho, bo to z pewnością był Minho, liznął go szybko i zapewne czule jęzorem. Taemin niespodziewanie wskazał łagodnym gestem na Kibuma, żeby ten usiadł. Już miał zapytać, gdzie niby ma to zrobić, ale wtedy zauważył poduszkę.

Taemin zaczął opowiadać, siedząc w tym mroku. Przez te lata, gdy byli przywiązani do Seula, w ten czy inny sposób, świat się zmienił. Przynajmniej z ich punktu widzenia. Słuchając tego Kibum nie czuł się, jakby miał przed sobą leśnych dziadków, którzy narzekają na zdegradowaną młodzież- sposób, w jaki Taemin z lekkim żalem mówił o tych zmianach wywoływał w nim pewien szacunek i smutek. Siedział po prostu, z lekko uchylonymi ustami, nie myśląc o swoich Mediolanach, Paryżach i innych zakupowych stolicach, bo z ust jego niezwykłego znajomego mógł usłyszeć o innym typie magii niż tej pochodzącej z tkanin i metek. Mówił o górach. 

-Dlatego wróciliście…? Bo nie ma już dla was miejsca?

-Nie bądź niepoważny- wykpił od razu Taemin, kręcąc głową- Chcieliśmy wrócić, zanim będziesz stary, swoje biedne włosy zafarbujesz stale na różowo. 

Kibum znowu osłupiał na chwilę, ale zaraz przełknął ślinę- czy Taemin potrafił w ogóle przepowiadać przyszłość, czy może tak łatwo było zgadnąć, jak skończy Kim Kibum? Stawiał jednak na to drugie, bo czysto logicznie uważał, że nikt nie powinien mieć wglądu w przyszłość, nawet takie diabły. Prawda...? Z resztą, to co usłyszał, nie było najgorsze- przynajmniej wiadomo, że będzie miał pieniądze na tą różową farbę. 

-To nie jedyny powód, prawda? – zapytał ostrożnie, myśląc o Jonghyunie- Mogę wiedzieć?

-Tak, chodzi o Jonghyuna- powiedział z lekkim uśmiechem Taemin.

To nie był dobry uśmiech....nie, źle powiedziane. Nie był dobry dla Kibuma, ale trudno oceniać, czy kryło się za nim coś gorszego, niż nieśmiało podejrzewał. 

Kiwnął jednak bezmyślnie głową- przecież chciał, żeby jego przyjaciel był szczęśliwy. Może i miał jakąś dziewczynę, nawet raz narzeczoną  ale tak naprawdę nigdy nie widział go szczęśliwego w pełni, jak kiedyś bywało. Wiedział, że jego życie musi być puste i jednocześnie było mu też przykro, że sam nie umie zapełnić luki związanej z odejściem Taemina. Poza tymi trywialnymi rzeczami mężczyzna miał też swoje śpiewanie, w barach i tak dalej, czarował ludzi swoim głosem, ale coś nie pozwalało cieszyć się z tego, jak powinien  Niech teraz…..Taemin jakoś to zrekompensuje. Nie miał pojęcia, jak, ale bał się też szukać odpowiedzi w ciemnych oczach osoby przed nim- nie wiedział, co może tam znaleźć.

Nagle Key przypomniał sobie o czymś niezwiązanym z Jonghyunem, ale z czymś, co najpewniej nadal spało w jego sypialni.

-Właściwie…dziękuję ci za prezent….- powiedział cicho- Myślałem jednak, że to będzie znowu jakiś goły przystojniak…

-Nauczyłeś mnie, że ludzie zawsze odrzucą to, czego podświadomie najbardziej pragną. Ale tylko podświadomie..i to jest problem- odpowiedział kąśliwie Taemin, uśmiechając się w charakterystyczny sposób- Teraz chciałem dać ci coś więcej, niż twoja perwersyjna, podskórna fantazja...

-Dobra, wystarczy. Wiem, że on nie jest ze mną dla mnie, ale..

-Jest- Taemin zamachał palcem w geście zaprzeczenia - Był tobą zainteresowany od kiedy cię zobaczył.  Ja nigdy nie ingeruję w miłość, jedynie jej pomogłem. 

Key aż zarumienił się lekko, patrząc w ciemnie oczy Taemina. Może już się nie bał, ale nadal czuł się skonfundowany natłokiem informacji i wątpliwościami. Zdusił w sobie pełną nadziei myśl ‘to naprawdę jest miłość? Serio serio?’ i uśmiechnął się tylko. Zaraz jednak uśmiech zgasł, ponieważ było jedno pytanie, na które odpowiedź musiał jednak otrzymać, żeby być spokojnym do ich następnego spotkania, kiedy będzie zafarbowany na różowo i stary.

-Dlaczego to wszystko robisz?

-Bo mogę- odpowiedział Taemin krótko i zwyczajnie- I już ci mówiłem, że jesteś wyjątkowy.

Czy Minho uśmiechnął się tym swoim wilczym pyskiem? Kto wie.

Jakiś czas później Kibum wracał ośnieżoną ulicą w trampkach i uśmiechał się lekko sam do siebie. Jonghyun znajdzie swoje ukojenie, będzie szczęśliwy i razem będą znowu dwójką najlepszych przyjaciół…Choć w ten grudniowy poranek Kibum nie miał pojęcia, że już nigdy nie zobaczy swojego ukochanego hyunga…skąd mógł to wiedzieć? Kibum nie spieszył się wcale, mimo, że pewnie Onew umierał ze strachu, gdzie on się w ogóle podział. Key to nie obchodziło, bo przecież jasnym było, że nic mu się nie stanie. 

Był przecież wyjątkowy.

.