Z Taeminem jest nas trzech: Roisip

Koniec ZTJNT, koniec the-professionals-boy, koniec z fanfiction. Cieszę się, że mogłam pożegnać ten świat z moim ulubionym opowiadaniem, które zakończyłam już wcześniej i w ciekawy sposób- urwanie, w żadnym szczególnym momencie  By każdy mógł wierzyć, że historia toczy się tam gdzieś dalej, ale my opuszczamy to miejsce. Blog zostaje, słowa zostają.

Roisip

Jonghyun i tak ich dorwał, wieczorem idąc akurat tą ulicą, którą oni musieli wracać z swojej kolacji. Była to sobota, a więc zaproszonym był Lewy, co nie było zbyt fortunne dla Kima- pożegnali się z nim dość szybko, zanim zdołał wkręcić ich w wir swojej ciekawości i gadatliwości. Praktycznie przed nim uciekli, chowając się za wozem dostawczym sklepu rybnego. Kolacja sama w sobie faktycznie odbyła się w spokojnej atmosferze, nawet ta z Lewym. Prawy zamówił egzotyczne danie, którego nazwy wypowiedzieć nie umieli, ale wiadomo było, że ma w sobie ananasa. Trzymali się na odpowiedni dla publicznego miejsca dystans, starając się wyglądać choć trochę jak para przyjaciół i chyba im się udało, bo nikt nie patrzył na nich zbyt często. Minho nie umiał za to powstrzymać się od pocałowania go w rękę choć raz, lekkie muśnięcie w kciuk i ciepłe spojrzenie- doskonale wiedział, jak działa to na OBU jego ukochanych mężczyzn. Tae miał też wyjątkowy ubaw z samego faktu, iż jego 'facet' zamienił swój zwyczajowy podkoszulek na marynarkę i zaczął chichotać jak nastolatek, sprawdzając, czy stara marynarka nie zaczyna na nim pękać z powodu mięśni drwala. Minho zaczął mu grozić, że jeszcze raz nazwie go drwalem, to wyleje całe to mleko dla dzieci przez okno, przez co zawiązała się między nimi bardzo żywa dyskusja. Młodszy zdawał się jednak zupełnie nie przejmować poprawnością i może lubił nazywać go 'drwalem', jakby go to niesamowicie bawiło. Mogliby wracać na piechotę, tak bardzo lekko zrobiło im się po takim romantycznym akcencie ich życia nad morzem. Mając jednak w pamięci dziki i inne stworzenia leśne, wrócili normalnie i potem kochali się długo, o dziwo obaj, jakby ostre przyprawy w daniu Lewego także zaogniły na chwilę jego temperament. Humor miał wręcz przedni, leżąc zupełnie nagi na brzuchu i prosząc Minho, by ten wziął plastikową słomkę i poudawał, że pali papierosa po numerku, bo to niezwykle seksowne. Prawy zrobił potem wykład specjalnie dla Minho, dlaczego ludzie (nie tylko w filmach) lubią sobie zapalić po stosunku. W każdym razie po ich randes vous nadszedł znowu rutynowy ciąg pracy. Także tej wokół domu, zwłaszcza, że trzeba było uszczelnić dach w szopie oraz trochę oporządzić w ogródku, który postanowili wreszcie zagospodarować- zajmować się tym miał Taemin. Choć on oczywiście miał swoją własną, dodatkową pracę.

Wbrew swojemu poczuciu etyki zawodowej, czasem zdradzał Minho pewne szczegóły tego, co mówili mu ludzie. Bez podawana nazwisk oczywiście, choć starszy potrafił zgadnąć, że kobieta, która 'kupiła za małe majtki i te rozdarły w połowie wszystkiego' musi być tą puszystą trzydziestolatką w satynowych, obcisłych bluzkach i kręconych lokówką włosach, a 'facetem z kompleksami' musiał być niski człowieczek, który do tej pory nigdy nie spojrzał mu w oczy. Nie miał zaś pojęcia, kim może być 'czterdziestolatek', który był w więzieniu i od tamtej pory ma problem z panowaniem nad sobą i swoją nieco zezwierzęconą naturą...a nie chce tam wracać. Taemin powiedział mu o tej osobie tylko dlatego, że ten zaskoczył go niezwykłym wręcz przenikliwym werdyktem, iż wie 'kim naprawdę jest'. Ludzie w miasteczku zazwyczaj nie wiedzieli o jego związku z Minho. Wiedział Jonghyun, Pan Milczący oraz dziewczyna z pasmanterii, która kiedyś widziała ich, jak dają sobie buziaka na powitanie w aucie. Dziewczyna była głuchoniema. W każdym razie ów mężczyzna, który ponoć wcale nie wyglądał na byłego więźnia, przejrzał go zupełnie i wie, że najprawdopodobniej ma chłopaka. Jego przenikliwe spojrzenie wywarło takie wrażenie na Taeminie, że musiał opowiedzieć o tym swojemu partnerowi. Terapia odbywała się zawsze za zasłoną i ponoć nie przynosiła większych skutków, ale facet zdawał się lubić jego towarzystwo- przynajmniej miał kogoś, na kim mógł testować, jak wiele obrzydliwych rzeczy z cipkami w roli głównej mógł powiedzieć. Taemina absolutnie to nie ruszało. Kolejnym interesującym dla Minho przypadkiem o którym opowiadał mu młodszy, była transseksualna kobieta. Zadziwiające, że czasem nawet i na końcu świata możemy mieć styczność z najbardziej niezwykłymi osobami. Taemin nie czuł się co prawda w ogóle upoważniony do rozmowy z kimś takim, jako jedynie domorosły 'seksuolog'. Rozmawiał z nią jednak dlatego, że być może tego właśnie potrzebował- rozmowy. Minho zasugerował, by ten poradził jej wyprowadzkę z miejsca, gdzie nie miała zwyczajnie szans na zmianę swojego życia. W tamtym etapie jednak nie planowała niczego takiego, tłumacząc się chorą matką i zwyczajnym tchórzostwem. W takich chwilach Minho zastanawiał się, co jest gorsze: być uwięzionym w jednym ciele z drugą osobą, czy w ciele, z którym zupełnie się nie identyfikujesz. Możliwe, że tak naprawdę ta dziewczyna i oni byli niezwykle podobni. Wszyscy chcieli w pewien sposób uciec ze swojej sytuacji i oków ciała, które ich ograniczało. Dlatego też Taemin zdecydował się powiedzieć jej o swoim bracie bliźniaku, co zaowocowało nawiązaniem się bliższej relacji i nici zaufania między 'powiernikiem' i pechowym chłopcem, który musiał żyć jako dziewczyna.

Kilkanaście dni po pełnej nadziei rozmowie na temat transseksualnego pacjenta Taemin szedł do auta dziwnym krokiem. Minho trzymał już ręce na kierownicy, wpatrując się w sylwetkę majacząca na mokrym od deszczu parkingu. Chłopak szedł wolno, jakby nieco zdezorientowany. Złe emocje biły od niego z daleka, ukazywały się nawet w tym, że nie założył kaptura, a nadal padało. Przez chwilę szarpał się nawet z drzwiami, zapominając, że trzeba nacisnąć raz, potem odczekać i dopiero wtedy zrobić to po raz drugi. W końcu Minho pochylił się i pomógł mu, wpuszczając go do środka. Taemin wsiadł ciężko, rzucając płaszcz przeciwdeszczowy na tylne siedzenie i patrząc się w przednią szybę. Minho nie powiedział nic, aż w końcu młodszy ponaglił, żeby po prostu jechali. Jego oczy były szkliste.

- Chodzi o Hyuna?

- Zawsze musisz mnie tak...przeszywać...od razu? -spytał, patrząc na niego po raz pierwszy, odkąd minęli dom Taesuna.- Tak, chodzi o niego. Hyung...on się powiesił w swoim pokoju.

Minho był na to w pewien sposób przygotowany ale i tak jego serce zadrgało. Może nie znał tej osoby osobiście, nawet nie miał pojęcia, jak wygląda, znał ją tylko z opowiadań. Mimo to czuł pewną sympatię, choćby z samego małego względu ich wspólnej cechy- uwięzienia w ciele. Nawet nie wyobrażał sobie, jak musiał się wtedy czuć jego partner. Zacisnął ręce na kierownicy i jechał dalej, żałując, że nawet nie może dodać gazu- było za ślisko. Jechali najpierw w milczeniu, a potem, zgodnie z przewidywaniami, młodszy zaczął mówić w sposób dość chaotyczny jak na samego siebie. Mówił o tym, że zupełnie się tego nie spodziewał, bo Hyun przychodził do Mount Blanc dość regularnie, czasem nawet gawędząc z Tae, wydawał się rozkwitać w pewien sposób. Nie wiedział nawet, co takiego stało się, że podjął taką decyzję. Nie wrócili do domu, tylko zostawili auto i wybrali się na długi spacer po plaży. Wiatr wiał, mżawka moczyła ich kurtki, a oni stali na trawiastym występie niedaleko brzegu. Minho obejmował młodszego ciasno ramieniem, przyciągając go do siebie blisko. Życie nie mogło być przecież idealne, prawda? Być może Hyunowi nie było pisane szczęśliwe życie i być może to była jego wolność, którą w ostateczności wybrał.

Taemin i Tae szczęśliwie poradzili sobie ze stratą, skupiając się na innych zajęciach. Minho musiał skupić się na własnym problemie- Dużym Hanie. Miał wrażenie Deja vu, jakby znowu był w drużynie koszykarskiej i znowu musiał mieć do czynienia z Yunem, który wpatruje się w niego dziwnie i nie odstawia go o krok. Wspomnienia te budziły w nim pewną dozę rozrzewnienia, bo przecież to były początki, to był ostatni etap jego dzieciństwa, gdy jeszcze nie wyglądał jak 'drwal'. Czy gdyby stanął przed sobą jako dziewiętnastolatkiem, czy gdyby powiedział sobie, że będzie robił stoły, krzesła i szafki, czy uwierzyłby? Mama miała kolejną okazję do śmiechu ('Obsrana Latarnia' przestała na nią działać), mianowicie właśnie zawód jej syna. Potem stwierdziła jednak, że to naprawdę piękna i pożyteczna profesja, że jej syn przysługuje się społeczeństwu. Byleby by tylko nie stracił palców- on odpowiedział jej tylko tyle, że powstrzyma się przed wysłaniem jej ich w paczce. W każdym razie...Han. Różnica między nim a Yunem, poza wyższym poziomem intelektualnym tego drugiego, leżała w ich stosunku do Minho. Duży Han zdawał się go nie zauważać.

Żeby zrozumieć sytuację panującą w zakładzie starego Lee trzeba wykazać się dużą chęcią jej poznania. Z jednej strony, wielki kretyn był towarzyski, zagadywał swoich kolegów o rzeczy naprawdę nieistotne, bezsensowne i dla nich niezrozumiałe. Z drugiej strony, czasem siadywał zupełnie sam i majstrował coś przy swoich własnych urządzeniach, które budował w wolnym czasie. Miał taką dziwną konstrukcję, którą nazywał 'roisip' i nikt tak naprawdę nie miał pojęcia, co to znaczy ani do czego służy. Jeśli nie była groźna, nie należało się nią zajmować. Minho sam nie wiedział, dlaczego zwraca na chłopaka aż taką uwagę, skoro ten nic nie robi poza byciem 'dziwnym'. Miał co do niego jakieś niejasne przeczucia, zupełnie, jakby sytuacja z Yunem czegoś go nauczyła o takich ludziach- nigdy nie myśl, że są tylko tym, co jest na zewnątrz. Może w każdym ich geście, w każdym wytarciu tłustego od mięsa palucha na ich brudnych ogrodniczkach kryje się jakiś znak. W jego zakładzie pracowało jeszcze dwóch mężczyzn- młodszy od niego Jae oraz Donghyun, który lubił być nazywany 'Jackson'. Z tym pierwszym wymieniali tylko uprzejmości na linii hyung- dongsaeng, zaś Jackson był całkiem błyskotliwym, inteligentnym facetem. Zawsze dziwiło go, co taki miastowy jak Minho robi w ich dziurze, a ten odpowiadał tylko uśmiechem i nawet nie odpowiadał, bo trudno byłoby wyjaśnić, że zwyczajnie uciekł w poszukiwaniu lepszego życia. Od Jacksona usłyszał też legendę, od której pochodziła nazwa miasta 'Nasza Mewa', której i tak nie do końca zrozumiał. Tae, po jej usłyszenia, patrzył się tylko dziwnie, a Taemin nie umiał nawet znaleźć jej spisanej w żadnej książce, by pokontemplować nad znaczeniem.

- To jest cedr, najlepsze cholerstwo, jakie tu zobaczysz- poinformował go kiedyś Jackson, przesuwając dłonią po drewnie.

- Wiem, wiem- przytaknął Minho, odkrywając, że samemu zaczyna bzikować na punkcie drewna i zakochiwać się w nim jak inni zapaleńcy.

Taemin zawsze twierdził, że jego zajęcie jest niezwykle romantyczne, takie...związane z naturą. Ich piękne, duże łóżko zrobione zostało przez niego własnoręcznie, co wprawiło jego mamę w niemały zachwyt, gdy była u nich za pierwszym razem. Starszy i tak obiecał, że zrobi lepsze, gdy tylko jeszcze bardziej się podszkoli.

- Zrób z tego łóżeczko dla dziecka- dodał mężczyzna, patrząc mu z uśmiechem w oczy. - Żona będzie zachwycona.

Kiedyś będąc przyciśniętym do muru, powiedział, że ma żonę. Taemin oczywiście o tym nie wiedział. Przypomniał sobie tą sytuację wracając do domu, tym razem bez swojego ukochanego. Jego partner leżał chory w domu, ponosząc konsekwencje chodzenia po deszczu na boso i bez kurtki, tylko dlatego, że musiał wyjść do szopy i nie chciało mu się zakładać niczego. Gorączka ustępowała, ale tak czy siak nie mógł potowarzyszyć Panu Milczącemu ani zadawać mu kolejnych ważnych pytań dotyczących jego służby w wojsku. Minho jechał i myślał, czy chciałby mieć dziecko. Z jednej strony lubił kontakt z milusińskimi, nawet grał z nimi w koszykówkę od czasu do czasu, dobrze dogadywał się z synem Taesuna, ale żeby swoje..? Doszedł do słusznego poniekąd wniosku, że jeśli i tak nie mogą mieć dziecka, to nie należy nawet zastanawiać się, czy tego chce- zawsze można w ten sposób wyhodować sztuczne pragnienie. Zapomniał o tym, nigdy już nie wracając do tego tematu. Było tylko ich troje, było im z tym dobrze...oczywiście do czasu, gdy przestało ich być tylko troje. Wszystko dzięki pewnemu nieprzyjemnemu ciągowi zdarzeń oraz...pomocy Jonghyuna.

Znowu był deszczowy dzień, ale powietrze było tak ciepłe, że mógł przyjść do pracy w zasadzie samym podkoszulku. Minho malował półkę na zielono, gdy ktoś zaczął bardzo mocno uderzać w drzwi zakładu. Spojrzeli po sobie z Jae, który stał na drugim końcu sali i unieśli brwi. Duży Han nie pojawił się tego ani poprzedniego dnia w pracy, ale nikt nie skojarzył tego z jego 'urodzinami'. Owszem, obchodził je tego dnia, ale każdy uznał, że zwyczajnie zachorował jak dużo osób w mieście w tym okresie (i jak zachorował jego niezwykle frasobliwy kochanek). Minho otarł pot z czoła, dzieląc z Jae podejrzenie, że może to Han spanikowany przybiegł do pracy, chcąc albo zająć się swoim porzuconym krzesłem albo powrócić do konstruowania Roisipa. Wtedy za szklanych drzwi zaczął dobiegać lekko rozedrgany głos...Jonghyuna. Choi obszedł stół, obserwowany przez Jae i odsunął drzwi. Jonghyun stał cały zdyszany, czerwony na twarzy, wciąż ze swoim pasiastym fartuchem. Wyglądał, jakby miał zemdleć.

- Jezu, co się stało? - spytał Minho, mocno zszokowany takim widokiem, bo przecież Jonghyun zazwyczaj nie odwidział go w miejscu pracy.

- Musimy szybko jechać do twojego domu! Taemin...- wyduszał, łapiąc go za poły koszulki.- Taemin...

Świat jakby rozsunął się pod stopami Minho. Taemin. Taemin. Był chory, do cholery jasnej, chory, a on go zostawił samego! Taesun wyjechał do Busanu! Co z tego, że zdrowiał, co z tego, jeśli mogla mu wrócić gorączka, jeśli znowu, jak kilka lat temu, w omamach chciałby skoczyć z dachu, może ledwo żywy, może złamał nogę i zadzwonił, może...Przecież w zakładzie nie mieli nawet telefonu od tygodnia! IDIOTA! Przestał myśleć, jedynie krzyknął coś do Jae i obiecał wszystko na świecie w zamian za wytłumaczenie go przed szefem. Jonghyun po raz pierwszy w życiu nie mówił wiele, gdy biegli do jego samochodu. Auto było jaskrawo pomarańczowe, z logiem restauracji i hasłem reklamowym. Prowadził starszy z nich, nie chcąc, by gnany niepokojem Minho doprowadził do wypadku. Dopiero gdy jechali, Jonghyun zaczął opowiadać, jednocześnie uspokajając Minho i przerażając go do szpiku kości.

Taemin nie był chory. Nie działo mu się nic fizycznego.

Obudził się przed południem, zjadł śniadanie i wtedy spostrzegł, że ktoś stoi za oknem. Wystarczy wyobrazić sobie sytuację, gdy siedzisz sobie w swoim domku na końcu świata, otacza się tylko puste pole i morze, a do domu twoje brata musiałbyś pojechać samochodem- i ta go tam nie ma. Siedzisz sobie w kuchni i nagle widzisz, że za oknem stoi ktoś i wpatruje się w ciebie, bez ruchu, stojąc jedynie w swoich brudnych ogrodniczkach. Taemin (a dokładnie Tae) widział Hana tylko raz i to z daleka, jednak słyszał o nim wystarczająco wiele, by prawie nie osunąć się na ziemię. W pierwszym odruchu chciał wyjąć pistolet, ale oczywiście przypomniał sobie, że go nawet nie ma. Poszedł do drzwi, zamknął je na zamek, dla pewności nawet wywracając podobno szafę. Wysiłek póki co wydawał się próżny, bo Han tylko stał pod oknem i wpatrywał się w dalszym ciągu w kuchnię. Podobno Taemin chętnie wyszedłby do niego na zewnątrz, ale wolał nie ryzykować- był od niego sporo mniejszy. Minho słuchał tego, czując, że faktycznie decyzja o tym, żeby nie prowadzić, była wręcz złota- gdyby siedział za kółkiem, być może leżeli by już w rowie ze skręconymi karkami. Jonghyun był roztrzęsiony, ale nie na tyle, by ich zabić.

- Zadzwonił do mnie, bo znał numer, a u was nie ma telefonu i...

- Jasne, kurwa, jasne- warknął Minho, stukając ze zdenerwowaniem palcami w drzwi samochodu.- Błagam cię, możesz jechać szybciej?

- Jadę szybko!- wrzasnął Jonghyun, jeszcze bardziej wciskając gaz i zapewne modląc się, by nikt ich nie zauważył.

Wjechali na podwórze, starając się działać jak najszybciej. Jjong wyjął z bagażnika kij baseballowy, który Minho prawie mu wyrwał, ale ten nie poddał się- on zdecydowanie działał pod mniejszą ilością emocji, dlatego to on powinien zająć się tym wielkim kretynem. Minho, w przypływie złośliwości napędzanej strachem zasugerował, że może jednak powinien to zrobić ktoś wyższy. Jonghyun zignorował go z trudem, idąc dalej w kierunku domu. Dopiero, gdy zbliżali się do rogu domu, za którym powinien znajdować się ich cel, Jonghyn zaczął panikować. Minho pamiętał tylko, że mówił coś o policji, po którą może powinni zadzwonić i to już na samym początku, a potem...zobaczyli go. Nawet nie obrócił się w ich stronę, stał tylko bez ruchu, cały mokry od deszczu, z włosami zlepionymi wodą i oczami tępo wpatrzonymi przed siebie. Delikatnie złapał dłoń Jongyuna, jakby chcąc się z nim romantycznie potrzymać za ręce, mając jednak na myśli co innego -bardziej chciałby zaznajomić się z jego kijem. Tak naprawdę chciał go mieć jako niby totem odwagi, niż faktycznie go użyć- gdyby strzaskał mu czaszkę (a mógł, jako 'drwal' mógłby to zrobić z łatwością) mógłby długo nie dzielić życia z Taeminami- co z tego, że byłaby to obrona własna, jeśli teoretycznie Han nie miał przy sobie nawet broni? Starając się nie wykonywać żadnych gwałtowniejszych ruchów, zawołał chłopaka po imieniu.

Nic.

Dopiero za trzecim razem obrócił w ich stronę głowę, marszcząc brwi w charakterystyczny sposób. Minho poprosił go, by poszedł z nim przed dom, bo tam znajduje się coś naprawdę ciekawego, coś lepszego nawet od Roispia. Jonghyun rzucił mu spojrzenie, ale także puścił rączkę kija, cofając się z niewyraźną miną. Minho wycofywał się powoli, dając Dużemu Hanowi dużo wolnego miejsca na przetoczenie się swoim kaczkowatym chodem. Minho nie był pieprzonym superbohaterem i nawet nie wiedział, czy będzie w stanie uderzyć go tym kijem i pozbawić przytomności. Nie wiedział, co planuje, chciał tylko odwieźć go od tego okna i może coś podpowie mu jego instynkt przodków-myśliwych. Strach mijał powoli, zastąpiony przez złość na tego kretyna, który narobił tyle rabanu przez sam fakt, że coś sobie znowu ubzdurał. Przeszli dalej, wychodząc zza tyłu domu, idąc dalej przez trawę. Duży Han obrócił się dwa razy, patrząc, czy idą za nim i uśmiechając się szeroko, jak dziecko. Był całkowicie na boso, a strupy oraz zadrapania krwawiły słabo na jego zgrubiałych stopach. Jonghyun wpatrywał się w te stopy jak zaczarowany, idąc obok niego i wyglądając nieco groteskowo w tej sytuacji, nadal ze swoim pstrokatym fartuchem obwiązanym wokół bioder. Wyglądał jakby miał zaprotestować, gdy Minho kazał mu zostać przed domem i 'poczekać na niespodziankę', ale w chwili, gdy zwrócono mu kij, wyglądał na nieco uspokojonego.

Wszedł do środka przez okno, a Tae stał w przedpokoju spokojnie jedząc kanapkę z dżemem. Minho pokręcił tylko z dezaprobatą głową (przecież kto pierwszy wszczął alarm?) nie zastając widoku przerażonego kochanka. Nie mówili nic, straszy poszedł do łazienki, szukając tabletek. Nigdy ich nie używali, ale Taemin niechcący zapakował parę opakowań tabletek nasennych do swojego plecaka- teraz miały szansę się sprawdzić. Poproszony o zrobienie w tym samym czasie koktajlu Taemin robił wszystko chaotycznie, chcąc jak najszybciej ukończyć ten koszmar. W pewnym momencie zaczął się śmiać, trochę histerycznie, na co Minho wyszedł z łazienki z kilkoma rozgniecionymi tabletkami w rękach i patrzył na niego zdziwiony...i też zaczął się śmiać. Śmiali się tak z bezsensu całej sytuacji, przygotowując na szybko bananowy koktajl 'z niespodzianką'. Nadal się podśmiewając, wrzucili proszek do napoju i Minho wyszedł na dwór z wysoką szklanką. Niestety, Han nie mógł skosztować swojej niespodzianki, bo leżał powalony na ziemi, a nad nim stał Jonghyun z kijem w dłoni i wytłumaczeniem, że zaczął 'za bardzo się zbliżać'.

Okazało się, że Duży Han przyszedł w odwiedziny, ponieważ chciał, by Taemin porozmawiał z nim o czymś. 

Miał też pewnie na myśli zaproszenie jego i Minho na swoje urodziny, a skoro oni nie przyszli do niego, on wziął rower i sam do nich przyjechał, wcześniej pytając w mieście, gdzie mieszka ten z księgarni. Podobno błądził cały dzień, na boso i jedynie w swoich ogrodniczkach i koszulce, ale w końcu znalazł swój cel. Tae opowiadał wszystko chaotycznie, co jakiś czas chichocząc albo przeklinając, każdemu, kto go o to pytał mówił tylko, że 'stał tam jak zombie' i nic więcej. Stary Lee zwolnił swojego krewniaka, być może chcąc uciszyć zainteresowanie, jakie wzbudzał po swoim występie. Oczywiście Minho nie powiedział o tym nikomu, ale Jonghyun to człowiek ulepiony z innej gliny i nie umiał trzymać języka za zębami, wskutek czego dowiedziało się paru klientów, a znajomi tych klientów także się dowiedzieli (mimo to, Minho i tak kupił mu butelkę bardzo dobrego trunku w podzięce). Jae nie omieszkał opowiedzieć swojej dziewczynie...i tak dalej. Taemin musiał odprawiać z kwitkiem ludzi, którzy pytali się o jego traumatyczne wspomnienia z czegoś, czego on zwyczajnie nie mógł pamiętać. Zastanawiał się tylko, co takiego Duży Han chciał mu powiedzieć.

Koniec nastąpił dopiero ponad dwa tygodnie później, gdy stary Lee poprosił swoich 'chłopców' o pomoc w kwestii Dużego Hana. Minho na dźwięk tego imienia spojrzał na swojego pracodawcę nieco zbyt krzywym spojrzeniem, by mieściło się to w normach. Siwy mężczyzna stał niezwykle strapiony na środku stolarni, trzymając się pod boki i głośno myśląc. Wszyscy pracowali- Jackson obsługiwał hałaśliwą maszynę, przez co ledwo słyszał słowa szefa, Jae stukał młotkiem, Minho zajmował się stołem zamówionym przez pewną starszą panią. Od czasu usunięcia Hana z zakładu nie pojawił się nikt na jego miejsce, choć podobno niedługo miał dołączyć do nich jakiś kolejny młodzik- przynajmniej Jae będzie mógł mieć nad kimś piecze hyunga. Choi jako jedyny słyszał głośne myśli mężczyzny, który, jak wujek upośledzonego, niepokoił się tym, że przestał go nawet widywać przed sklepem, gdzie zazwyczaj przesiadywał w wolnym czasie. Minho czuł narastające podejrzenia do czego prowadzą te rozmyślania i wewnętrznie najeżył się w proteście- nie zamierza widzieć tego kretyna nigdy więcej.

Cóż, oczywiście słowo szefa to słowo szefa i gdy pan Lee klasnął w dłonie, słuchali go już wszyscy. Jackson marszczył swoje grube brwi, jednak nie powiedział nic, uznając, że jako mężczyzna nie powinien uciekać od odpowiedzialności za byłego kolegę. Jae jako jedyny powiedział otwarcie, że nie chce tam iść i nawet, gdyby chciał, to nie może- mama kazała mu wracać od razu po pracy. Minho posłał mu szybkie spojrzenie, mówiące jasno, że sam najchętniej by tak się wymigał, ale to właśnie na niego szef patrzył z największą nadzieją. Praca została zatrzymana, zamykali już zakład, gdy szef podszedł do niego i złapał go za ramię.

- Mógłbyś załatwić nam tego chłopaczka od Kimów?- spytał z nadzieją.

- Jonghyuna?- zdziwił się, zakładając kurtkę.- Po co nam Jonghyun?

- Wiesz Choi, ostatnim razem powalił go pałką, może się teraz przydać. Im więcej chętnego chłopa, tym lepiej dla Hana.

Jonghyun z pewnym wahaniem zrzucił swój fartuch, ale zgodził się. Zostawił restaurację w rękach siostry, po czym nawet zaoferował swój wóz, który miał ogromny bagażnik. Gdyby trzeba było zabrać Hana do szpitala, zawsze było tam miejsce. Jechali przy dźwiękach The Doors, a stary pan Lee nerwowo stukał w drzwi samochodu. Jonghyun prowadził, pogwizdując, a Minho i Jackson nie mówili nic. Właściwie sam nie wiedział, jakie ma odczucia co do kretyna, który tak przeraził jego ukochanego. W porządku, nie chciał mu nic zrobić, ale sam fakt, że narobił mu takiego stresu....to było niewybaczalne. Dlatego też 'pomaganie' mu było mu nie w smak, ale miał przynajmniej nadzieję, że Taemin nie będzie na niego czekał zbyt długo. Szczęśliwie, tego dnia i tak miał rozmowę ze swoją stałą klientką, kobietą, która lubiła wprowadzać nieco ognia do pożycia ze swoim mężem hydraulikiem. Dojechali do domu Dużego Hana w niecałe pół godziny- stał na obrzeżach miasta. Był totalną ruderą, z zarośniętym ogrodem i płotem w okropnym stanie. 'Chłopcy' wysiedli z samochodu, nie przejmując się rozwaloną furtką i wchodząc na posesję. Minho, nie wiedzieć czemu, nie wszedł do domu, tylko zajrzał za róg. Uderzył go smród. Przez chwilę rozglądał się ze zmarszczonym nosem, aż w końcu odkrył, czym była brązowoczarna sterta 'szmat'. Zdechłym psem. Z początku chciał wycofać się z odrazą i dołączyć do reszty, ale usłyszał słabe piski. Rozejrzał się, szukając ich źródła, ale na próżno- i tak zagłuszył je donośny krzyk starego człowieka. Minho puścił się pędem, podejrzewając, że być może Duży Han rzucił się na nich w kompletnym zdziczeniu. Wbiegł przez drzwi, odsunął zdębiałego Jonghyuna i jego oczom okazał się kolejny trup, tym razem ludzki. Jego oczy rozwarły się do wielkości spodków od herbaty.

Duży Han wyglądał od tyłu, jakby spał. Gdy jednak obeszło się go dookoła, przedstawiał sobą zupełnie inny widok- miał w czoło wbity długi, metalowy przedmiot. Tuż przed nim stał dziwnie zmodyfikowany Roisip. Wszyscy stali oniemiali, starzec wygadał jak na granicy zawału, a Jackson krzywił się z obrzydzeniem. Wszystko stało się jasne w jednej sekundzie- chłopak wcale nie padł ofiarą mordercy czy nie zapił się...to był wypadek. Zabił go jego własny, bezużyteczny wynalazek. Choć nie wiedzieli, czym miała być maszyna, być może zabawką, ale Han podczas nauki technicznej przyswoił trochę wiedzy, na tyle dużo, by zbudować wyrzutnię. Wyrzutnię tą wypróbował, mając jej lufę tuż przy swoim czole...i skończył swój żywot. Zapach nie był aż tak okropny, by stało się to więcej niż dzień wcześniej. Pies musiał zdechnąć dawniej. Wtedy Minho znowu usłyszał piski, tym razem głośniejsze- wyminął zdębiałych ludzi i przeszedł do pokoju, którego ściany były cienkie jak papier. Rzeczywiście, piski dobiegały z tej samej strony, a wydawały je trzy szczeniaki owczarka niemieckiego. Jedzenie i odchody walały się po ziemi. W chwili, gdy spojrzał na zwierzęta przypomniał sobie o...żabie. Głupia i bezsensowna myśl o zwierzęciu zdechłym od paru dobrych lat, o pupilu jego partnera gdy ten...miał niespełna osiemnaście. Zwierzę, które zdechło, dając im pozwolenie na ucieczkę. Słyszał krzątanie, ktoś, chyba Jackson dzwonił po karetkę, a Jonghyun zabrał pana Lee na zewnątrz. Minho tymczasem wyszedł z pokoju z piszczącym koszykiem, niosąc go ostrożnie. Jackson spojrzał na niego, paląc papierosa.

- Co ty kurwa robisz? Pamiątki?

- Zabieram psy- poinformował go prosto Minho.- Pomożesz mi z nimi?

- Psy?- zdziwił się mężczyzna, gasząc papierosa o szybę.- Co tu się musiało dziać...

Taemin powiedział, że to najwspanialsza rzecz, jaką mógł zrobić. Psy były głodne, ale nie na tyle, by wymagały gruntownego leczenia. Każdy- on, Taemin i Tae nazwali jednego z nich. Jedyna suczka dostała imię Lady, mniejszy samiec Teo oraz największy Yoogeun, w skrócie Yoo. Minho zbudował im ogromny kojec, w ten sposób pozbawiając ich moralnej konieczności rozbudowywania zdrowego ogródka. Dzięki temu też psy mogły żyć dostatecznie swobodnie, gdy oni byli w pracy- zresztą niedługo i tak ojciec Taemina miał przyjechać do nich na stałe. Mężczyzna poddał się w końcu namowom, decydując się zamieszkać w przygotowywanym dla niego od pewnego czasu pokoiku w 'Obsranej Latarni', by tam dokończyć żywota z ukochanymi synami przy boku. Pogrzeb Dużego Hana zaś odbył się skromnie, a pojawili się na nim jedynie chłopcy ze stolarni oraz starsza siostra chłopaka. Wyglądała, jakby ktoś ją bardzo mocno zmusił, by pojawić się na tej uroczystości, a po spoczęciu w ziemi ciała ulotniła się niezwykle szybko. Praca wróciła do normy, mimo, że pan Lee zdawał się zupełnie nieobecny, a jego pomarszczone ręce drżały więcej niż zwykle, jakby widok zakrwawionego czoła jego bratanka był wciąż żywy w jego głowie. W dzień pogrzebu, a dokładniej wieczorem, Taemin dołączył do Minho siedzącego na schodach ganku. Yoo spał tuż obok niego, trochę w oddaleniu od swojego równie zaspanego rodzeństwa.

Młodszy dotknął ramienia Minho, uśmiechając się ciepło. Deszcz nie padał, niebo się rozjaśniało.

- Mój tata dzwonił, sprzedał wczoraj mieszkanie, przyjeżdża za tydzień.

- Cudownie, może zdążę mu zrobić łóżko- powiedział Minho, wpatrując się w pustą drogę i las- Którego dokładnie?

- Piątego.

Młodszy mężczyzna usiadł obok niego, pozwalając otoczyć się ramieniem. Chyba nigdy żaden z nich nie sądził, że ich życie może wyglądać normalnie. Bez Yunów, żab, Daisy, skakania z żelaznego szkieletu, Dużych Hanów i małych piesków. Chyba było im z tym dobrze...o ile wszystko kończyło się szczęśliwie i mogli razem odetchnąć z ulgą. Teraz ojciec jego partnera przeprowadzał się do nich, by spędzić resztę swojego życia bliżej swoich dzieci, nad ukochanym morzem. Taemin poruszył się i wyjął coś z kieszeni swetra- była to kartka. Minho spojrzał i ku swojemu zdziwieniu, zobaczył na niej nazwę ROISIP. Spojrzał pytająco na młodszego, a ten tylko błysnął oczami i odwrócił kartkę na drugą stronę. Widniało na niej słowo...

Minho wybuchnął śmiechem.

PISIOR.

Cokolwiek Duży Han chciał zbudować, nazwał swoje urządzenie pisiorem i zaszyfrował nazwę w taki oto sprytny sposób. Minho śmiał się długo, budząc psy, który zaczęły w końcu na nich szczekać, bo młodszy także się śmiał, z samej głupoty słowa. Nigdy prawdopodobnie nie dowiedzą się, co chłopak miał na myśli, ale to może lepiej dla nich. Życie i tak było cholernie dobre. 

.