Z Taeminem jest nas trzech: Lewy i Prawy

Bardzo, bardzo dziękuję za wysyp komentarzy jaki widnieje pod "Spotkaniem na pokładzie"! Jestem jedynie zaskoczona, że już na tym etapie uznajecie pomysł za niebanalny, ale cieszy mnie to niezwykle. Likwiduję podział liczbowy, żadnych 2/7, to będzie swego rodzaju 'wolny twór', którego części rozdzielają tytuły, a nie liczby :] Ilość raczej jednak nie ulegnie zmianie.

Dopiero pod wpływem szkolnych pozytywistycznych powieści nabrałam ochoty rozbudować kiedyś to opowiadanie, ale to dopiero po zakończeniu projektu. Bez przesady oczywiście, będę starała się unikać utuczonych niczym świnka opisów, ale nieco większe nie będą grzechem ;D.

Z Taeminem jest nas trzech: Lewy i Prawy.

Pierwszy raz poznał Taemina piętnastego czerwca. Okazało się, że rozmawiał wtedy z Lewym, jak zwykło nazywać go otoczenie. Z późniejszej rozmowy w samochodzie między matką a Minho potwierdziło się, że ów brat jest „bardziej uciążliwy” i źle dogaduje się z resztą rodziny, no, może poza ojcem. Dopiero pozbawiona wpływu niezwykłej i eleganckiej aury pani Daisy, jego mama zdawała się być bardziej krytyczna wobec jej osoby i stwierdziła, że ta kobieta nie umie sobie po prostu poradzić z takim dzieckiem powinna mieć kogoś perfekcyjnego, najlepiej skromną ładną córeczkę. Jeśli chodzi o rodzinę Choi, to Minho mógł śmiało przyznać rację, że oprócz ojca (który po swoim wypadku obraził się na cały świat) wszyscy zdawali się ‘radzić sobie z nim’. Tymczasem według pobieżnej obserwacji jego mamy, mama Taemina była sfrustrowana i zmęczona posiadaniem takiego dziecka, choć oczywiście kochała go, to jednak nie umiała panować nad nerwami, a to nigdy nie kończy się dobrze. Ona sama przypominała osoby z problemami natury psychicznej, po przecież zewnętrznie była elegancką i uroczą damą, a prawdopodobnie skrywała w środku potwora.

Minho milczał na temat tego, co zdarzyło się na antresoli. Oczywiście wspomniał o tym, że Lewy jest nieco wygadany i jednocześnie, oczywiście, może za tym wszystkim kryć się zwyczajna chęć zwrócenia na siebie uwagi. Zainteresowania. Wspomniał także, że pojawiła się rozmowa na temat Kapitana i chyba tylko tyle mamo, nic więcej. Tak naprawdę jednak doszedł do wniosku, że Lewy musi być naprawdę piekielnie samotny, skoro wymusza uściski od obcych sobie osób, nawet, jeśli te osoby im się podobają. Właśnie. Kolejna rzecz, o której mama raczej nie powinna się dowiedzieć. Zdecydowanie mogłoby im to pokomplikować kontakty, nie wiadomo, co zacznie dziać się w głowach matek, które dowiedzą się, że ich zaplanowana ‘terapia’ może obrócić się w romans. Może.

-Minho- powiedział do lustra, naśladując głos Kapitana, takim, jakim go zapamiętał, czyli sarkastycznym- Nie ma romansu. Może robi to każdemu kolesiowi?

Mówienie do siebie nie było jego codzienną praktyką, ale zdarzało mu się to. Z lustra patrzył na niego wysoki, wyrzeźbiony przez miłość do sportu chłopak z dużymi oczami, zdrowymi, lekko zmierzwionymi włosami i blizną na policzku. Był przystojny, wiedział to, choć zdawał sobie sprawę, że na razie i tak musi sporo się wyciszyć i uspokoić po odejściu Kapitana, by móc żyć normalnie, mieć kogoś. Prawdę mówiąc, nie miał nawet pomysłu, kogo. Lubił chłopaków, ale nie miał pojęcia, gdzie spotkać takich jak on i czy ma szansę, więc bez większego żalu dopuszczał do siebie myśl, że mógłby być z dziewczyną…jak już mu się zdarzyło dwa razy. Niewystarczająco inny już był, by wyróżniać się jeszcze tym?

Taemin…był diabelnie śliczny i on nie mógł temu zaprzeczyć. Kto byłby w stanie? Nie był wcale cherlawy i delikatny jak typowi 'ładni chłopcy', był po prostu idealny, niczym wyjęty z jakiejś fantazji z głębi umysłu. zwyczajnie pasował, będąc przy tym jak najbardziej realnym. Spodobał mu się. Nigdy jeszcze nie czuł takiego podekscytowania na myśl o spotkaniu z drugą osobą, nawet podczas jego jakże „głębokich” związków. I jeśli to miało oznaczać pierwsze legalne zauroczenie, to powita je z otwartymi ramionami, jakkolwiek ryzykował sporo. Na przykład w stawce był stan Taemina, który mimo, że był zdrowy, a posiadanie brata bliźniaka nie było chorobą psychiczną, to jednak bycie w emocjonalnym trójkącie już było złe. Zazdrość, nawet teoretycznie o siebie samego, mogła mieć złe skutki.

Dlatego trzeba było się pozbyć któregoś z nich, czy Lewy tego chce, czy nie.

- Który z nich….był pierwszy?

- Właśnie chodzi o to, że nie wiadomo. Chcielibyśmy, żebyś to ustalił- przyznała Daisy, popijając łyk swojego cappuccino z pianką, która zostawiła uroczy wąsik- Możesz mnie spokojnie oskarżyć o bycie złą matką, ale to naprawdę było nie do zauważenia.

- Nie chciałem nic takiego sugerować- upewnił ją Minho, uśmiechając się szarmancko, w głębi ducha właśnie to jej zarzucając.

Kobieta zdawała się być nim oczarowana, ale wciąż trzymała się na oczywisty dystans z racji wieku i roli, jaką młodzieniec miał spełnić w życiu jej syna. Zapytana, dlaczego tak trudno rozróżnić, westchnęła i spojrzała zamyślona za okno. Po chwili takiego teatralnego zatopienia we wspomnieniach, przyznała, że od początku jej dwaj ‘bliźniacy’ mieszali się, choć oczywiście Prawego było więcej, dlatego też nazywany jest Prawym. Minho poczuł ukłucie małej złości na bezmyślność rodziny, która już na starcie określiła jednego Taemina jako ‘Lewego’, czyli gorszego. To tak jakby nadać dziecku imię ‘Debil’ i dziwić się, że stresuje się na kartkówkach oraz łapie złe oceny. Oczywiście nie powiedział żadnej ze swoich myśli na głos, słuchając jedynie takich historii jak to, że Lewy Taemin znajdował sobie beznadziejnych przyjaciół i jak zazwyczaj kończyły się takie znajomości, o tym, że obaj bracia wygrywali olimpiady matematyczne, ale to Lewy kradł pieniądze ich brata. Wspominała też o takich jego wybrykach jak ucieczki do domu ojca, niewracanie na noc. Opowieść była w gruncie rzeczy zupełnie przewidywalna i od razu pokazywała postawę matki, która dość miała Lewego i od razu zakładała, że to on jest do wyeliminowania.

-Dlaczego więc pani nie powie, że trzeba pozbyć się ‘Lewego’?

- Bo jednak wydaje mi się, że to on jest starszy. Nie wiem, czy to ma jakieś znaczenie, ale czytałam, że może źle się skończyć, jeśli zabije się tego, który jest ‘pierwotny’- powiedziała, przesuwając eleganckim palcem po serwetce- Zrozum, nie chcę, żeby Taemin umarł, nawet, jeśli czasem go nienawidzę. To moje dziecko.

- Jak pani chce, abym dowiedział się prawdy, skoro nawet pani tego nie wie…

- Bo mu się podobasz- powiedziała otwarcie, uśmiechając się nieadekwatnie do poruszanego tematu- Myślę, że w końcu zmusisz jednego do powiedzenia, kto jest pierwszy i kto powinien odejść. Potem znikniesz z jego życia.

Ostatnie stwierdzenie w pewien sposób go zmroziło, bo prawdę mówiąc, nie planował odejścia…nawet mimo tego, że widzieli się dopiero raz, chłopak zaciekawił go niemiłosiernie. Nie było mowy, żeby tak po prostu sobie odpuścił, bo jego matka, która nawiasem mówiąc chyba naprawdę była suką, żądała od niego czegoś takiego. Z wprawą ukrył jednak prawdziwe emocje i popił łyk wody.

- Właściwie chyba zabrzmiałam trochę nieprzyjemnie, nie to miałam na myśli- poprawiła się- Jeśli się polubicie, to nie mam nic przeciwko, żebyście zostali blisko siebie. Po prostu chcę, żeby TO już się skończyło. Wszyscy się męczą, a najbardziej oni…przykro mi na to patrzeć.

Tym razem nie było wyczuć żadnego ukrywania prawdziwych emocji i Minho miał wrażenie, że zobaczył kurze łapki. Czasem maska eterycznej tancerki musi opaść i pewnie nie było jej winą, że w ogóle ją nosiła. Niektórym osobom, jak na przykład pięknej Daisy, nie wypadało być smutną, zmartwioną czy po prostu starą. Minho nie odważył się wykonać żadnego współczującego gestu, dlatego tylko odchrząknął i zanotował sobie w myślach, że jego zadaniem jest sprawdzić, który z nich jest prawdziwym Taeminem i który z nich powinien w ostateczności nosić to imię.

- I proszę, staraj się ignorować to, gdy któryś z nich mówi, jak bardzo kocha drugiego…ta miłość tylko ich krzywdzi. Ta sytuacja.

- Postaram się, pani Lee.

Tak naprawdę nie był wcale pewien, czy mimo miłości do syna, Daisy ma pojęcie o tym uczuciu w ogóle, skoro prosi go o coś tak bestialskiego.

Myślał nad sytuację całą noc i dopiero wtedy doszło do niego, w co właściwie dał się wrobić. Nie chodziło o to, że był leniwy i nie chciało mu się zajmować takim ‘beznadziejnym przypadkiem’, po prostu nie wiedział, jak powinien czuć się w roli ‘psychologa’. Bo chyba tak właśnie miało wyglądać jego zdanie, jak wywiad i odszukanie problemu dręczącego Taemina. Pytanie tylko, jak to zrobić, skoro nie umiał pomóc sam sobie, a jego własna sytuacja była oczywista? Kapitan ujawnił się dopiero w wieku czterech, może pięciu lat, wtedy prawda od razu wyszła na jaw (notabene rok później szlag trafił także ojca i właśnie wtedy zdarzył się niefortunny wypadek na nartach). Jakże on ma sobie poradzić z kimś, kto zupełnie nie chce powiedzieć, który z braci ma prawo zostać w ciele i na dodatek w sytuacji, gdy zwyczajnie spodobał mu się? Przecież to od razu oznaczało subiektywność i prawdopodobnie niedługo, podczas osądu, będzie kierował się tym, którego z nich bardziej polubił. Chyba najbardziej bał się faktu, że mógłby okazać się kolejną osobą, która odrzuci Lewego.

Nie chciał należeć do bezmyślnego sztabu ludzi, którzy spychali go na bok. 

Po nocy pełnej rozmyślań miał trening, po zakończeniu którego miał zamiar odwiedzić dom państwa Lee. Nie dostał jasnego komunikatu, że może wejść do środka, bo Daisy wspominała, że lepiej, żeby gdzieś poszli, bo Taemin nie czuje się komfortowo w tym mieszkaniu. Podobno zawsze powtarza, że go nie cierpi i nie czuje się tak swobodnie, a ona nawet nie wie, dlaczego. W każdym razie tego dnia Minho grał w koszykówkę jeszcze bardziej agresywnie i nawet jego koledzy dziwili się, że ktoś ‘aż tak go *niecenzuralne słowo*, że chyba zaraz ich wszystkich rozwali’. Właściwie myślał o Kapitanie, o tym, jak skomentowałby tą sytuację i jak zapewne próbowały skorzystać z okazji, że pani Lee jest pozbawiona męża i właściwie, to chyba na niego leci. Takie myśli dodawały mocy jego rzutom, umacniały go w przekonaniu, że decyzja o pozbyciu się brata była słuszna. To nie tak, że całkowicie go nie kochał czy nie czuł się źle, że dwa lata temu zabił własnego bliźniaka, ale z drugiej strony, taka wewnętrzna walka między nimi i złośliwości ze strony sfrustrowanego Kapitana męczyłby ich obu. Zwłaszcza kłopotliwe mogłoby się okazać to w sytuacji, gdyby rano obudził się w ramionach z nagą Daisy, nie pamiętając niczego konkretnego.

-Yun, co ci jest?!- wydarł się trener, gwiżdżąc- Grasz jak baba, a szło ci już tak dobrze! Znowu ci dokuczali?

Yun, który miał pewne problemy z rówieśnikami, był w ich drużynie od roku. Minho zawsze komentował to ironicznie, że ich drużyna składa się z diabelnie utalentowanych świrów i odrzutków, z nim samym oraz mającym znamiona ADHD Hyunem na czele. Chorobliwie nieśmiały, ale zwinny gracz wskazał ręką w kierunku publiczności.

-Nie mogę grać, ten ktoś patrzy. Przepraszam.

Chłopcy zaczęli na niego buczeć i krzyczeć, wciąż przepełnieniu adrenaliną nie opadłą od czasu przerwania gry, tymczasem Minho, oczywiście równie nabuzowany jak wszyscy, spojrzał na trybuny. Siedział na nich nie kto inny jak Taemin, z nogami rozłożonymi w kolanach i złączonymi stopami, a na głowie miał czapkę, dzięki czemu wiatr nie rozwiewał mu włosów. Ku zdziwieniu drużyny Minho rzucił piłkę z rozmachem, zaczynając iść w stronę widowni. Trener, znający jego barwną przeszłości i różne zachowania, pewnie przez chwilę przestraszył się, że idzie sprać niechcianego gościa. Na boisku było cicho, jednak w końcu zaczął się normalny rumor, trener zarządził ‘zabawę’ i niech wszyscy zbiorą się do kupy, bo pożałują tego podczas Pucharu. Uspokoił się chyba, widząc, że nie zanosi się na bójkę. Tymczasem Minho podchodził bliżej, aż zatrzymał się w końcu tuż przed widownią, wiatr rozwiewał mu luźne dresy, włosy, przepoconą koszulkę. Taemin patrzył się na niego zza grzywki, ale w zdecydowanie miększy sposób i to podpowiedziało Minho, że może mieć właśnie do czynienia z Prawym.

-Jestem Taemin- przywitał się chłopak, wstając na krótko i pochylając głowę w geście powitania- Wiem, że poznałeś już mojego brata. Mogę nazywać cię hyung?

-Jasne- Minho uśmiechnął się szeroko, ocierając pot z czoła i zgrabnym susem wskakując na pierwszy rząd trybun- Więc jesteś…Prawy, tak?

- Nie bardzo lubię to przezwisko, ale na razie wystarczy- odwzajemnił uśmiech, bawiąc się klapą swojego plecaka, zapewne przez nieśmiałość- Przepraszam, że tak niespodziewanie, ale zacząłem oglądać grę i mi się spodobało. Kochasz to.

Trudno było stwierdzić, dlaczego użył akurat zdania twierdzącego zamiast pytania, ale Minho zaakceptował to. Czuł się dziwnie pewniej siebie niż podczas ich pierwszego spotkania, jakby ‘Lewy’ w jakiś sposób troszkę go onieśmielał swoją szczerością i wylewnością, a ten tutaj był taki uroczy i miły, że nie było na co uważać. Ciszy szept instynktu jedynie podpowiadał mu, że może nie do końca jest tak czarno-biało. Migdałowe oczy, które poprzedniego dnia wpatrywały się w niego mocno, teraz obserwowały go rozszerzone, jakby przez samo to, że stoi tak z butami na siedzeniu, jest taki wysoki, jakby to wszystko czyniło go jakimś bóstwem. Minho odgonił te beznadziejne, pełne śmiesznego samouwielbienia myśli, dusząc je od razu wspomnieniem choćby tego, jak wiele żenujących porażek zdarzało mu się wżyciu (wpadnięcie na słup od kosza i rozbicie sobie łuku brwiowego chociażby). Wewnętrzne zażenowanie tymi anty-ego wspomnieniami przerwało przypomnienie sobie czegoś- mianowicie pożegnalnego uścisku.

- Nie wiem, czy…jak właściwie na niego mówisz?

- Większość mówi na niego Lewy, więc na razie tego używaj. O co chodzi, hyung?

- Więc nie wiem, czy Lewy mówił ci o przytuleniu. Mnie. 

Mina chłopaka jasno mówiła, że nie miał o tym pojęcia. Po chwili stwierdził jedynie, że zdarzają mu się takie rzeczy i musiało wynikać to z faktu, że po prostu rzadko kto jest dla niego miły, jak tylko orientuje się, że ‘coś się z nim dzieje’. Podczas tej krótkiej rozmowy Minho wyraźnie poczuł, że Taemin nie czuje wrogości do swojego brata, może jedynie trochę zirytowania, jak matka mówiąca o swoim niesfornym dziecku. Kochał go. Do tej pory o miłości między spętanymi bliźniakami czytał tylko w książkach, w życiu doświadczając tylko odwzajemnionej wrogości od swojego własnego brata. 

Minho zszedł ze swojej pozycji boga, siadając obok Taemina, zostawiając jednak jedno miejsce wolnej przestrzeni między nimi na znak szacunku. Zaskoczył go nieco ruch chłopaka, który od razu przysiadł się tuż obok niego i uśmiechnął się lekko. Wbrew pozorom jego oczy nie zmieniły nagle wyrazu, to nie był Lewy i widocznie ocena, iż jeden musi być nieśmiały a drugi wygadany musiała być pochopna. Chłopak poprawił czapkę i sięgnął do swojego plecaka, podnosząc go z niezwykła ostrożnością z ziemi. Minho obserwował każdy ruch rąk z nadgarstkami ozdobionymi rzemykami, nie umiejąc też powstrzymać się od spoglądania na twarz swojego nowego znajomego. Pacjenta. Na tą myśl zaśmiał się mimowolnie, bo była tak absurdalna…Doktor Minho i jego niezwykle trudny pacjent walczą o niezaaplikowanie mu elektrowstrząsów. Migdałowe oczy spojrzały na niego pytające, z iskierkami ciekawości.

-Nic, głupia myśl, właściwie przypomniało mi się coś – i podał na wprędce tytuł książki, którą okazał się też znać Taemin, co obaj skwitowali szerokimi uśmiechami. Miło jest mieć wspólne zainteresowanie.

Dopiero po tej wymianie zdań powrócił na sekundę do poprzednich myśli, tym razem poważniejszym gruncie. Jakże cieszył się, że minęło te kilka dekad i ani on, ani Taemin nie musieli znosić piekła takich metod jak właśnie elektrowstrząsy. O takim 'leczeniu' bliźniactwa w latach 40-tych zdążył się już naczytać. 

Wszystko zeszło na dalszy plan, gdy Taemin wreszcie wreszcie otworzył plecak i z taką samą ostrożnością i czułością wyjął z niego…zawiniątko z małego ręcznika. Po uchyleniu rąbka okazało się, że trzymał w nim tą samą śpiącą ropuchę, którą wcześniej widział w akwarium w domu państwa Lee. Minho pochylił się nad zawiniątkiem, wiatr rozwiewał mu włosy i zagłuszał nawoływania trenera, który żądał jego powrotu na boisko. Tymczasem Taemin czule przesunął palcem po grzbiecie ropuchy, która drgnęła, ale nie otworzyła oczu i nie zaczęła piszczeć. Dopiero z bliska można było zobaczyć, że to jedna z tych, które rozrastają się do naprawdę imponujących rozmiarów i z pewnością nie są zwykłymi płazami. Starszy wpatrywał się jak zaczarowany w zwierzę, dopóki nie zauważył, że Taemin zamiast także wbijać wzrok w żółtą skórę, patrzy prosto na niego. I na jego usta. Spojrzenie Minho także spłynęło na różowe, pełne wargi.

„Podobasz nam się”

Zadziałało jak delikatne pokopanie prądem, odsunął się i uśmiechnął lekko, jakby przepraszając za swojego nagłe wycofanie. Sam nie wiedział, dlaczego po prostu nie skorzystał z okazji, ale cholera jasna, znał ich dopiero pierwszy dzień, obaj bracia mu się zwyczajnie spodobali. Pojawiła się chemia. Sytuacja była tak zupełnie do niego niepodobna i absurdalna, że aż miał ochotę położyć się na ziemi i tarzać z rozpaczliwego śmiechu. Poznał kogoś takiego jak on, chłopaka, właściwie dwóch chłopców, każdemu z nich się podoba, a oni podobają się jemu. Dlaczego odszedłeś, Kapitanie, dopełniłbyś naszej czwórki jako jedyne heteroseksualne ogniwo, które kpi sobie z tego groteskowego trójkąta. Zaraz jednak Minho opamiętał się, wstał i zamaszystym ruchem zeskoczył z trybun. Pełen skrywanego uwielbienia wzrok Taemina nie opuszczał go ani na krok, gdy siedział tak ze swoim śpiącym, uroczym potworkiem na kolanach i nie mówił nic. Dopiero, gdy Minho powiedział, żeby poczekał na niego po treningu albo niech spotkają się jutro, chłopak odezwał się stanowczo.

-Nie chcę denerwować Yuna, dzisiaj chyba już wrócę. Szkoda, że nie opowiedziałem ci, jak to było z ropuchą. Specjalnie go tutaj przyniosłem.

Zostawił go z kilkoma pytaniami w głowie, ale Minho sam odpowiedział sobie od razu, łącząc dwa stwierdzenia i uznając, że to ropucha musiała nazywać się Yun, bo przecież skąd indziej Taemin znałby imię ich zawodnika? Kompletny zbieg okoliczności i przypadkowe podobieństwo imion. W szatni, po treningu, chłopcy nie mówili wiele, chyba zbyt zmęczeni po wycisku, jaki zafundował im trener za to niecodzienne przerwanie meczu. Yun tymczasem znowu zdawał się dziwnie wycofany, co było niepokojące w jego przypadku, gdyż sukcesywnie od kilku miesięcy stawał się coraz pewniejszy siebie, a ostatnim razem na meczu nawet pokazał znak Victorii w stronę publiczności. W jego przypadku było to aktem pewności siebie graniczącej z rozbuchanym ego. Teraz jednak znowu nic nie mówił, dodatkowo spoglądając na Minho co i rusz, może nawet troszkę spod byka. Choi nie był jednak nawet blisko tego, by przejmować się swoim kolegą, bo jego myśli odfrunęły dawno za chłopakiem wychodzącym poza teren boiska i spoglądającym jeszcze na niego przez ramię.

Być może pakował się w niezłe, psychologiczne kłopoty, ale chyba nie umiał, albo nie chciał zatrzymać tego procesu.

.