Z Taeminem jest nas trzech: Idylla w pokoju o zimnych ścianach

Idylla w pokoju o zimnych ścianach

Taemin musiał chodzić o kulach i w gipsie przynajmniej przez trzy tygodnie z kawałkiem. Dzień przed jego wypisem ze szpitala był lekko cieplejszy niż poprzednie, ale wciąż nie przypominał tamtego pamiętnego sierpniowego popołudnia. Może tak było lepiej, dla każdego po kolei.

Minho przyniósł mu jego ulubione mleko bananowe i słodkie paluszki. Przychodził oczywiście codziennie, opowiadając o wszystkim i niczym, czytając mu na głos książki (mieli sporo zabawy przekręcając niektóre wypowiedzi bohaterów bądź interpretując treść na swój własny sposób) lub przynosząc obiecany zeszyt od hiszpańskiego. Tego cieplejszego dnia, gdy firanka falowała lekko i świeże powietrze omiatało salę, starszy miał do opowiedzenia ciekawe rzeczy. Taemin z zachwytem spytał, czy to prawda, że wyskoczył przez okno. Gdy przyznał, że owszem, młodszy zdawał się nie posiadać z dumy, jakiego niezwykłego ma chłopaka. Wyskakuje dla niego przez okna i nie łamie sobie nóg! W każdym razie, gdyby był zainteresowany, to polaroidy były bezpieczne, sytuacja została opanowana na tyle, żeby kobieta nie wróciła na razie do ich domu. Minho wolał nie dzielić się swoją konkluzją dotyczącą głupoty Daisy, wiedząc, że ma do czynienia z tym wyrozumialszym bliźniakiem i mógłby zwyczajnie zranić jego uczucia.

Chłopak po wysłuchaniu ekscytującej opowieści aż postanowił przejść się po sali o kulach, by je przetestować. Minho nie umiał powstrzymać śmiechu, bo sam chłopak się śmiał, niezdarnie pokonując długość pomieszczenia. Potem postanowili iść do parku, żeby jeszcze bardziej go rozruszać, ale na tamtą chwilę musiał im wystarczyć pokój- niedługo miał być rozdawany posiłek. W końcu Taemin usiadł na brzegu łóżka, z pomocą Minho (i lekkim buziakiem) odkładając kule.

- Opowiadałem ci o pewnym chłopaku z mojej dzielnicy?- spytał młodszy, przybliżając się ciężko na brzegu łóżka.

- Chyba nie- odarł Minho, kładąc rękę na kolanie chłopaka i masując je delikatnie.- Nie wiem.

- Też miał bogatą, zwariowaną matkę. Wiesz, moja dzielnica to takie miasteczko snobów...jego matka chciała, by został managerem albo dyrektorem banku. Kiedyś była naprawdę w porządku, ciepła...nie przesadzajmy, że jakaś Matka Teresa, ale wciąż. Skończyło się w pewnym momencie, zmieniła się, zbzikowała. Ten chłopak miał młodszego brata, ale ten nie spełniał oczekiwań...nie miał warunków, jakie miał ten chłopak.

Minho słuchał, nie mając pojęcia, do czego prowadzi ta historia, ale był przekonany, że ma to swój cel. Jego chłopak zaczesał przydługie włosy do tyłu, lecz wiatr wiejący z otwartego okna od razu przywiał je z powrotem, tworząc nieład. Nie przejmował się tym zbytnio, kontynuując.

-Ten chłopak uwielbiał ptaki, miał na ich punkcie obsesję...szczególnie ptaki morskie. Jego matka przestała pobłażać na jego nieżyciowe pasje, gdy trzeba było naprawdę pomóc jej z domem, a on pewnego dnia zostawił mi model mewy, szklaną rybkę i uciekł.

Faktycznie, na szafce leżał model budowy jakiegoś ptaka...czyli należał do tego chłopaka. Tylko co dalej? Czy może chodziło o...ich ucieczkę tam? Może była możliwość, by ten cały 'chłopak' im pomógł?

Nagle zrozumiał. Szklana rybka. Nie powiedział jednak nic, pozwalając swojemu chłopakowi kontynuować. Upewniał się.

- Dostawałem od niego listy, bardzo długo. Ostatnio jednak odkryłem, że mama je czyta, więc poprosiłem go o nie pisanie, tylko o spotkanie. Dokładniej mówiąc, tak, właśnie to co myślisz, opowiadam ci o nim, bo chcę do niego pojechać. Najlepiej bardzo niedługo.

- Teraz?

Taemin zaśmiał się, jednak spoważniał i pokręcił głową, twierdząc, że aż tak szalony nie jest. Musi przecież pozbyć się tego beznadziejnego gipsu, a to zazwyczaj zajmuje około miesiąc. Możliwe, że dadzą radę do początku października, wtedy byłby naprawdę dobrze. Przynajmniej zyskali trochę czasu na dobre rozpracowanie wszystkiego, bo gdyby mieli wyruszyć spontanicznie, zawsze coś mogło się zawalić, nie wyjść, w statku znalazłaby się na pewno jakąś luka. Pielęgniarka przerwała im plany, przychodząc z porcją jedzenia i kładąc ją na szafce, życząc krótko smacznego. Gdy poszła dalej wraz z piszczącym wózkiem, brązowe oczy jego chłopaka obserwowały Minho z namysłem, lekki uśmiech błąkał się na jego wargach.

- Kiedy chcesz to zrobić?-spytał Minho, nachylając się lekko i uśmiechając się półgębkiem na uczucie konspiracji.- Twój brat jednak troszkę nam namieszał w planach, nie ma co.

- Wtorek pierwszego października.

Patrzyli na siebie w milczeniu, oboje doskonale wiedząc, że sami chcą tego tak bardzo, że niewiele jest w stanie ich powstrzymać. A to niewiele, oznaczało choćby...a właściwie, co? Co ich tutaj trzymało? Minho powie swojej mamie, jak bardzo ją kocha i że zawsze będą w kontakcie, z ojcem miał zawieszenie broni, ale to nie powód, by od razu rzucać mu się w ramiona, drużyna nie liczyła się już aż tak bardzo (Yun zaczynał działać mu na nerwy), a Taemina mogła tu spotkać tylko przymusowa separacja z bratem, depresja i być może w rezultacie samobójstwo. Albo życie z matką, która nie rozumiała go, w dzielnicy snobów, uciekanie do ojca i tak dalej, tak dalej. Nad morzem będą łowić ryby, żyć we trójkę i mieć biały domek- wszystko metaforycznie oczywiście. Ten 'chłopak' im pomoże, znajdą pracę, Taemin zakończył już szkołę z dobrym wynikiem, ale czy naprawdę było im to potrzebne? W danej chwili, jak młodzi zbuntowani, nie czuli potrzeby wpisywania się w system, który kazał dzieciom siedzieć do nocy w szkole, chodzić na dodatkowe zajęcia, nie mieć życia. Minho czytał zbyt wiele, by jeszcze doceniać takie życie, jakie wiódłby, gdyby nie 'choroba'.

- Jak chcesz zatrzymać swoją matkę?- spytał starszy, znowu masując jego kolano.

- Jak wiesz poprosiłem już tatę, by wziął mnie do siebie niby na miesiąc. Rozumiesz, żebym doszedł do siebie....prawo tego nie zabrania, ona nie może nic zrobić. Będziemy musieli być wtedy szybcy.

- Myślisz, że już będzie na ciebie czekała po powrocie z zamówionym 'odbracaniem'?

- Oczywiście. Dlatego ważne jest sprawne działanie. Gdy 'wyzdrowieję', muszę wracać...to znaczy uciekać z tobą. Choć oczywiście przesadzam, nie ma aż takiego pośpiechu.

Pocałowali się krótko, pieczętując ta obietnicę. Potem układali małe plany, naprawdę małe jak na przykład to, żeby kupić świeże ryby i spróbować, jak bardzo różnią się od tych sprzedawanych na tagu w mieście, albo to, co będą robić w pociągu, bo jeśli trafi się, że pierwszego obudzi się jako Lewy, wtedy będzie kiepsko, bo on nigdy nie umie skupić uwagi. Jeśli pojedzie Prawy, będą mogli czytać razem jedną książkę i grać w małe warcaby. Ropuchę zdecydowali się przewieźć w kocyku, choć na pewno przysporzy im to trochę kłopotów, ale nie zostawią jej, na pewno nie.

- To twój brat, Taesun, prawda? Ten 'chłopak'- spytał Minho, stojąc już w progu sali i zbierając się do wyjścia.

- Tak, bardzo dobrze, tak- wymruczał jego chłopak, układając się na boku.- Możesz teraz pojechać do taty, jeśli chcesz z nim to obgadać. Pozdrów go ode mnie.

Przeprowadzka nastąpiła bez konieczności wracania do apartamentu, bo wszystko zabrał stamtąd pan Lee. Podobno Daisy siedziała w fotelu sztywno, pijąc herbatę i wpatrując się w okno, jak gdyby ledwo panując nad swoim wewnętrznym potworem. Być może nawet było jej przykro, być może cierpiała. Prawy powiedział, że na pewno jest jej smutno i że nie potępia jej całkiem, że czasem chciałby ją przytulić i szepnąć miłe słowo, ale...ona nie rozumiała. Jest głupia- tradycyjnie od pewnego czasu pomyślał Minho, zachowując do dla siebie. Dlatego też pan Lee zabrał po prostu parę jego książek, koc i poustawiał to wszystko w swoim salonie. Stworzył mały kącik ze składanego łóżka, półki stojącej na podłodze i plakatu występu jazzowego, który Taemin odkleił od jakiegoś słupa, bo tak mu się spodobał. Wisiała tam także tabliczka z ulubionymi hiszpańskimi słowami Taemina.

Żaba zdechła niespodziewanie, w pewien wtorkowy ranek po prostu siedziała z zamglonymi, zwykle szklistymi oczami i widać było, że nie przeżyje więcej niż kilku godzin. Oglądać to musiał Tae, który mimo że nie był jej właścicielem, przeżył to chyba mocniej niż jego własny brat. Mógł mówić, że wolałby psa, ale to była tylko fasada. Nie obwiniał jednak niczego, nie zastanawiał się głośno, czy to przez za wysoką czy za niską temperaturę, po prostu siedział milcząco na brzegu łóżka, a żaba leżała zawinięta w kocyk. Milczenie to jednak nie przerażało Minho, bo podejrzewał, że czasem takie chwile zwyczajnie są potrzebne i nawet takie gaduły jak Lewy powinny czasem dać sobie odpoczynek od kłapania, szczególnie podczas żałoby po małych przyjaciołach. Starszemu i tak było niewypowiedzianie przykro, czekał na chłopaka w progu niebieskiego salonu pana Lee i myślał, że cholera jasna, nigdy już nie usłyszy tego irytującego pisku.

- Chcesz go pochować?

- To tylko mięso.

Minho nie skomentował tego oschłego zdania, wiedząc, że być może w tej chwili w głowie chłopaka ma miejsce nagła burza uczuć i w ten sposób próbuje się przeciw nim buntować. Chwilę potem młodszy zdecydował, że zabiorą ropuchę na staw, żeby sobie tam pływał już zawsze.

-Nie jesteś idealny.

Minho spojrzał na niego z wysokości kilku stopni na drabinie opartej o nadrzewny domek. Widział stąd brązową, okrytą igłami drogę, wysokie drzewa tworzyły coś w rodzaju sklepienia świątyni, pod którym siedział on. Tae stał na dole, zadzierając głowę, a gdy tego nie robił, starszy miał widok tylko na jego włosy i czubki żółtych tenisówek. Leniwie rysował kulą kształty na ziemi, które na daną chwilę nie układały się w żadne sensowne słowo. Kilka sylab stało niezależnie od siebie, w różnych odległościach.

- Wiem. Nikt nie jest.

- Nie, nie wiesz- chłopak zadarł głowę, patrząc na niego z mocnym uśmiechem, nie obnażając zębów.- Och i Daisy jest idealna. I Taemin.

Minho uniósł brwi. Nigdy nie przestanie dziwić się takim nagłym, małym przytykom w stronę matki chłopaka, której ten zdawał się wyjątkowo nie znosić, czego nie widać było od początku. Może sprawa z Polaroidem tak bardzo go zdenerwowała, że nie wybaczył jej tego do tego czasu? W każdym razie od przeskoczenia żaby w lepszy świat minęły trzy tygodnie. Obu chłopcom było cholernie przykro, ale przecież taka jest kolej rzeczy, przyjaciele są i odchodzą, żaby żyją i także nie żyją, jak to filozoficznie spróbował powiedzieć Tae, co potem wywołało pierwszy od dawna szczery śmiech u Prawego. (jedynym sekretem trzymanym ściśle przed Lewym było wyśmiewanie od czasu do czasu jego zapędów do mówienia jak brat, jak arystokrata). Teraz jednak, po ponad pięciuset dziesięciu godzinach, Lewy zdawał się już prawie całkiem pogodzony z życiem. Możliwe, że miały na to wpływ ich ciągłe przebywanie w lesie, gdzie świeże powietrze jakby wraz z ulgą wpuszczało do jego głowy filozoficzne myśli.

- Oświeć mnie w takim razie, dlaczego ja nie jestem- Minho rozłożył ręce w zachęcającym geście, czując się nieco jak mentor stojący na mównicy i pozwalający studentowi ogłosić swoją opinię.

- Mówię o tym, że wcale nie jesteś pieprzonym wymarzonym księciem- młodszy wciąż zadzierał głowę, przechylił ją jednak w bok, jakby przypatrując się hyungowi uważniej.- Nie jesteś aż tak przystojny.

Co powinien poczuć? Urażoną dumę, zdeptane ego, płonącą wściekłość, smutek? Będąc zupełnie szczerym i nie wybielając charakteru młodego pana Choi, owszem, poczuł małe drgnienie swego rodzaju zawodu bądź warknięcie urażonego ego, ale cały czas pamiętał przecież, że to jest jego Tae. Wszystkiego mógł się spodziewać po tej osobie, w jednej chwili mówi ci, że twoja bluza śmierdzi, a potem przytula się do twoich pleców i wciska ci nos w kaptur.

Mierzyli się chwilę wzrokiem, aż Minho zeskoczył z drabinki niespodziewanie, na co młodszy nawet nie drgnął. Dziwny był z niego człowiek. Brunet wylądował na ziemi zgrabnie, ale z głuchym tąpnięciem, nawet nie krzywiąc się na to, że właśnie zeskoczył z dobrych trzech metrów w trampkach z gumową podeszwą. Oparł się jednak nonszalancko o drabinkę, unosząc brew i milcząco prosząc o kontynuowanie wywodu.

- Znowu unosisz te swoje krzaki?

- Nie mam krzaków- oburzył się Minho, parskając jednak niekontrolowanym śmiechem.

- Masz- zapewnił go Tae, przesuwając kulą po ziemi.- Co więcej, gdy się dziwisz wyglądasz jak przydeptana ropucha.

Stali tak przez chwilę, jedynymi dźwiękami między nimi był szum lasu i drapanie kulą po gruncie. Musiał mieć bardzo głupią minę, gdy tak patrzył to na swojego chłopaka, to na ziemię, potem gdzieś w dal, ale do diabła, chyba nikt w życiu nie powiedział, że wygląda jak 'przydeptana ropucha'. Wszystko zmieniło się w jednej sekundzie, Tae rzucił mu ukradkowe spojrzenie błyszczących oczu, Minho je wyłapał i...zaśmiał się. Gdzieś niedaleko ptaki poderwały się z gąszczy i wzleciały, a on przyłożył rękę do twarzy i kręcił głową, wciąż opierając się o tą starą drabinkę, która drgała lekko. Tae zdawał się być wręcz zachwycony.

- Wiesz, przez to wszystko jesteś nasz - orzekł chłopak, starając się zachować poważny ton i mrugając wolno.- Pamiętasz, jak cię wtedy objąłem?

Minho przytaknął z zainteresowaniem. Tymczasem młodszy jedynie przyłożył palce do jego brwi i przesunął nimi po ich linii, po czym zatrzymał na nich kciuka. Przypatrywał się twarzy swojego starszego chłopaka uważnie, a ten uśmiechał się jedynie półgębkiem, bo wiedział już, o co rozchodziła się cała ta rozmowa. Obcowanie z Lee Tae było niczym podróż do krainy 'Wszystko Odwrotnie', gdzie 'tak' znaczy 'nie', a sól może okazać się niezwykle piekąca.

Tae wyjaśnił, że pierwszego dnia ich znajomości objął go, ponieważ *tutaj nastąpiło nieładne słowo* mu się spodobał i przede wszystkim, zupełnie jakby werżnął mu się w mózg. Zdziwiony Minho zapytał, co to znaczy, że werżnął mu się w mózg, co młodszy szybko wyjaśnił, porównując swoje zauroczenie do siekiery wbijającej się z siłą i pewnością w drewno. Zupełnie w ten sposób obraz tego dryblasa ze śmiesznymi brwiami zatrzymał się w jego głowie i wiadomo było, że ratunku już nie ma. Titanic tonie, można tylko patrzeć, jak napełnia się wodą miłości. Podobno Prawy był nawet wzruszony poetyckością brata, gdy usłyszał to porównanie.

Przytulali się tak pod drabinką, kiwając się lekko na boki, a młodszy obejmował go w pasie i przyciskał twarz do jego szyi. Jego włosy były lekko ciemniejsze niż wtedy, gdy się poznali, miały kolor ciemnego brązu, czekolady. Potem, gdy Minho znowu wszedł po drabince i usiadł na ganku nadrzewnego domku z nogami spuszczonymi w dół, Tae kontynuował swój wywód na temat idealności i nie idealności. Podobno nigdy nie podobał mu się żaden chłopak i był nawet wybredny, och jak okrutnie wybredny. Twierdził, że spotkał przystojniejszych od Minho, ale to właśnie on 'werżnął się' w jego serce i mózg. Yuna uważał za miłego kolegę, choć i tak obśmiewał go bezlitośnie w głębiach umysłu. No ale ten...ten dryblas...Porównał ich do 'Piękne(go) i Bestii', gdzie Bella widziała w swoim ukochanym coś zdecydowanie więcej pod warstwą futra i kłami. Minho wpatrywał się w swojego chłopaka intensywnym wzorkiem zmrużonych oczu, ale uzyskał tylko 'No co?' i starszy poddał się znowu.

Taemin wskazał palcem na narysowane przez niego wcześniej kształty na ziemi. Dopiero z góry widać było wyraźny napis.

Z Taeminem jest nas 3

- Moja teoria jest taka, że jeden plus jeden, czyli nasze ciała, może równać się trzy- podsumował chłopak, uśmiechając się do niego szeroko.

Droga Mamo,

Najbardziej szkoda mi opuszczać właśnie Ciebie. Od początku potraktowałaś wszystko poważnie. Nie nazywałaś tego chorobą i próbowałaś zrozumieć. Jestem Ci za to dozgonnie wdzięczny i nigdy Ci tego nie zapomnę. Wszelkie nieprzyjemne słowa jakie ode mnie usłyszałaś musiały być od Kapitana, on po prostu taki był. Ciesze się też, że zaakceptowałaś mnie i Taemina, to dla mnie bardzo ważne. On także Ci dziękuje i obaj mamy nadzieję spotkać się kiedyś. Gdybyś tylko chciała, na drugiej stronie list masz adres jego przyjaciela, który będzie znał nasz przyszły. Planujemy mieć dom nad morzem. Nie martw się, nie trafimy pod most, jestem zaradnym człowiekiem.

Kocham Cię,

Twój Minho.

Hyung,

Ty też możesz nas odwiedzić. Nazwij to ucieczką, dobra. Uciekam z Taeminem od jego matki, mam nadzieję, że zrozumiesz. Zawsze będę doceniał każdy kopniak jaki mi zasadziłeś i każdą naszą bójkę. Nigdy nie kradłem twoich gazet z cyckami, to był ojciec, jeśli chcesz wiedzieć. Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś zagramy razem w kosza albo najlepiej w piłkę, tak na złość staremu. Mam nadzieję, że mu się polepszy i będzie się z nim dobrze żyło. Powodzenia z Saehyunnie, obym niebawem został wujkiem i miał ładną bratową. Nie zawal szansy, którą dał ci wujek Siwon.

Twój dongsaeng.

Ojcze,

wybaczam Ci wszystko. Daj żyć innym i sobie. Zawsze możesz zostać trenerem, mój nauczyciel z podstawówki miał 200 kilo nadwagi i nauczył mnie więcej, niż niejeden szczupły trener. Po prostu daj sobie szansę i odstaw prochy. Ja i Taemin będziemy daleko, ale zawsze możesz na nas liczyć.

Minho.

Pogoda jawiła się jak idylliczny obrazek w pokoju o zimnych ścianach. Niebo było pomarańczowe, niby namalowane farbami olejnymi, sprawiające ciepłe wrażenie, zaś powietrze chłodne, wiatr wiał dość mocno. Tak było przez pierwsze kilka dni, może dłużej- miejscowi mówili, że trafili akurat na ochłodzenie. Taesun okazał się wycofanym człowiekiem, mimo swojej niesamowitej uprzejmości i wzruszenia z powodu widzenia młodszego brata po tak długim czasie. Powitał ich na stacji, potem zaprowadził do małej knajpki w mieście, rozumiejąc ich zmęczenie podróżą i samemu opowiadając, nawet nie wiedzieli o czym. Wpatrywał się intensywnie w twarz młodszego brata, a oczy obu, gdy spoglądali na siebie ukradkiem były lekko wilgotne; wszystkie zatargi jakby zostały zapomniane, stali się dorośli. Obaj. W niesfornych i starganych przez morską bryzę włosach, wąskich oczach i nierównych zębach Taesuna widać było tą prostotę i radość życia. Aż dziw, że kiedyś ten mężczyzna należał do 'bogatego świata' i dawał się ponosić emocjom, które skierowały go aż tam. Potem jechali długo, asfaltową drogą wiodącą przez pustkowie, gdzie tylko gdzieniegdzie porozrzucane były domki. Taesun powiedział, że nie będą tam mieszkać, bo to jego prywatny dom, ale na weekend mogą zostać. Powinni wręcz, bo wyglądają, jakby wciąż nie mogli uwierzyć we wszystko co ich otacza. Przywitał ich także około trzyletni chłopiec w czerwonej piżamce (i młoda dziewczyna, sąsiadka), który okazał się być synem mężczyzny. Tae chyba polubił swojego bratanka, a Minho zgodnie uznał, że dzieciak jest świetny.

Spędzili dwa dni w domku w całkowitej głuszy, dochodząc do siebie i uświadamiając sobie, gdzie tak naprawdę się znaleźli. Prawie całą sobotę milczeli, nawet synek Taesuna zdawał się rozumieć potrzebę ciszy i bawił się cicho swoimi autkami z serii 'Szybcy i radośni' (po krótkiej rozmowie między braćmi podsłuchanej ukradkiem Minho dowiedział się, że żona mężczyzny zmarła przed rokiem, zostawiając go z brzdącem). Zostawili to bez zbędnych komentarzy. Minho odkrył, że może naprawdę długo wpatrywać się tylko i wyłącznie w rzadki las i widmo morza za oknem, a jego chłopak podążał za tym przykładem. Dopiero wyjazd z powrotem do miasteczka otrzeźwił ich i wyrwał z zatopienia w dziwnym stanie. Zrozumieli, że wszystko zaczęło się od nowa. I chyba zgodnie uznali, że to dobry początek. Ich oczy znowu zaczęły błyszczeć.

Minho być może nie przyznałby otwarcie, że miał wątpliwości, czy jego chłopcy zaakceptują ich nowy stan materialny. Owszem, mogli przysięgać mu wierność ideałom i popychać go dalej, ale czy byli gotowi do życia jak Taesun, w skromnych mieszkankach i z dala od panowania cywilizacji? Taemim i Tae rozwiali jednak jego wątpliwości szybko, żaden mięsień na jego twarzy nie zadrgał podczas oglądania pokoiku na piętrze pracowni i wtedy starszy wyrzucił sobie własną głupotę. Jak ktoś, kto przeżył tyle co jego chłopak, mógłby myśleć o narzekaniu na tak trywialne rzeczy jak brak królewskiego łóżka? To była przecież ich wolność. Wolność ta kryła się w kwadratowym, pustym niemal pomieszczeniu z jasną podłogą, beżowymi ścianami i ramami okna pomalowanymi na ciemnobrązowo. Leżały w nim przygotowane żółte futony, szafa postawiona została niedbale przy jednej ze ścian, a w oknach nie było żaluzji. Jedną ścianę zdobyła tylko jakaś rybacka rycina, która i tak spadła kilka dni później, tłukąc się doszczętnie.

Pierwszego wieczora po wypiciu herbaty gospodarza wyszli na pierwszy spacer. Taemin miał na głowie pożyczoną od Taesuna, żółtą czapkę z pomponem. Przez chwilę porwała ich ekscytacja wynikająca z samego faktu, że otacza ich zapach morza i piasek, dlatego też zdjęli buty i biegali po chłodnym piasku. Niebo było cudownie pastelowe, a oni śmiali się, jak w przypływie jakiejś głupawki i jakby ktoś odkręcił korek, korek zwany emocje. Cała niepewność, czy matka nie wróci wcześniej, czy brat nie zatrzyma go za rękę, czy pociąg nie zawróci ich...wszystko to uszło z nich wraz z tą głupawką. Kiczowata sceneria zachodzącego słońca zdawała się podkreślać ich nastrój, czynić wszystko jeszcze bardziej nierealnym- naprawdę, w życiu czasem brakowało durnowatej ścieżki dźwiękowej. Pasowałaby wtedy jak ulał.

- Dlaczego tu jesteś? - spytał niespodziewanie Taemin podczas jednego z ich spacerów po plaży; obaj zmęczeni byli po pracy.

- Że co proszę?- autentycznie zdziwił się Minho.

Chłopak założył jego szarą bluzę, którą miał jeszcze z czasów trenowania dla drużyny. Opalili się obaj, to prawda, ale dla starszego nie robiło to większej różnicy- zawsze był śniady, po ojcu. Taemin zaś...wyglądał z każdym dniem jeszcze bardziej intrygująco, z tą swoją złocącą się delikatnie skórą. Wieczór był ciepły, ale jesień przemijała powoli, zaczynało się robić nieprzyjemnie. Młodszy schował ręce w kieszenie, czując chyba właśnie taki jesienny podmuch. Mimo, że aktualnie pieczę sprawował Lewy, to wyraz jego twarzy był jak najbardziej poważny. Nawet jego włosy zdawały się ściemnieć o ton, gdy tak marszczył brwi i patrzył mu prosto w oczy. Minho poczuł się oceniany.

- Dobra, powiem tak...dlaczego nas wybrałeś?

- Zgaduję, że nie chodzi ci o brata. O tym już mówiłem.

- Tak tak, chodzi mi o nas. Dlaczego nas wybrałeś? Tylko nie mów mi tych romantycznych frazesów o kochaniu mnie. Nas. Obaj wiemy, że uczucie nie zawsze wystarcza.

Wywrócił oczami, uderzając butem w jakiś kamień i sprawiając, że ten potoczył się dalej. Minho stał chwilę bezmyślnie obserwując jego bieg, po czym spojrzał znowu w oczy swojego dziwnie najeżonego ukochanego.

- Pytasz, dlaczego poza kochaniem?

- Kochanie nie przeszkodziłoby ci w wybraniu łatwego życia.

- Co, miałem wyskoczyć z pociągu?

- Na przykład.

Powiedział to pozornie obojętnie, patrząc w morze. Z każdego centymetra kwadratowego jego postaci wyzierała jednak jakaś niepewność na temat tego, co usłyszy. Może obawiał się, że Minho powie: nie wiem. To 'nie wiem', oznaczałoby przecież także i to, że może się nim znudzić, że to zwyczajny kaprys, chęć pokazania ojcu, że umie mu się przeciwstawić. Eksperyment, zabawa, nic więcej. Może także bezmyślność, a to już jasno wskazywałoby, że Minho jest głupi. Naturalnym więc by było, gdyby Taemin niepokoił się możliwością spędzenia większej części...albo całego życia z osobą bezdennie skretyniałą.

Później jego chłopak miał powiedzieć, że pytanie to kłębiło się pod jego czaszką zdecydowanie wcześniej, ale jakaś złośliwa cześć jego natury kazała mu zadać je dopiero wtedy, gdy nie będzie drogi odwrotu. Odważył się nawet zasugerować, że mógłby z łatwością zabić go wtedy i pogrzebać gdzieś w piasku, mówiąc, że Minho wpadł do morza i jego rozpacz nie byłaby udawana- naprawdę dla niego oznaczałoby to koniec świata. Zabiłby go, bo jeszcze gorsza świadomość byłaby taka, że on żyje sobie gdzieś tam daleko, zrezygnowawszy z życia z nim, z nimi. Gdyby zapytać go, skąd takie myśli, pewnie wzruszyłby ramionami i powiedział, że one po prostu są, w każdym z nas w tej czy innej postaci w zależności od sytuacji. Małe, gryzące myśli 'co by było gdyby on' i tak dalej w ten deseń. Może wspomniałby też o tym, że na tym 'zadupiu' jego brat nie ma szans zostania światowej sławy profesorem, co zapewne spodobałby mu się niepomiernie.

- Co rozumiesz przez łatwiejsze życie?- roześmiał się starszy, wykonując bezsensowny gest ręką w kierunku morza- Udawanie, że jest się normalnym i życie z kimś, kto nie ma o tym wszystkim pojęcia?

- Bycie z kobietą, na przykład- zasugerował ironicznie Tae, wciąż na niego nie patrząc.

Wyglądał trochę jak człowiek, który cierpiał na niestrawność i właśnie pozbywał się ciężkości z żołądka. Tymczasem, Minho był mocno zaskoczony. Tylko parę razy, jedynie w okrojony sposób wspominał o swoich kontaktach z dwoma kobietami, bo przecież związkiem nie można by tego nazwać. Mówił mu, że miotał się i nie widział możliwości bycia tym, kim chce, czyli osobą czująca pociąg do tej samej płci, dlatego też poddał się już na wstępie. Zupełnie, jakby zmęczony był wystarczająco walką z bratem, oświatą i przeciwnikami na boisku. Czy jednak nawet z tych relacji chłopak zdołał wysupłać choćby nitkę zazdrości...? Nie. To nie była zazdrość, to była zwyczajna wątpliwość i zastanowienie, dlaczego tak.

-Zrobiłbym tak, gdybym nie znał ciebie- przyznał spokojnie Minho, podchodząc i wsuwając ręce w kieszenie dresów- Prawdopodobnie wybrałbym łatwiejsze życie. Ale wybrałem ciebie. Was.

- Dlaczego więc?

- Bo jesteśmy tak samo popierdoleni. Przez życie i w ogóle.

Taemin patrzył na niego przez chwilę, a potem uśmiech wykwitł na jego twarzy, jakby samo słowo 'popierdoleni' ucieszyło go niezmiernie. Zapytał się jeszcze raz, jak ich nazwał, potem posmakował to słowo, przetrawił i stwierdził, że owszem, są popierdoleni. Wszyscy, nawet ten romantyczny inteligencik Prawy, nawet oni, skoro jest taki zboczony i w ogóle, wszyscy troje cierpią na ten nieuleczalny przypadek. Młodszy przyznał, że już w pociągu zastanawiała go ta kwestia, bo choć nie wątpił w szczerość ich uczuć, które nie były gwałtowne, tylko przypominały silną, ale stałą rzekę, to jednak nie znał trwałego celu złączenia ich żyć. Owszem, kochać się mogli, ale co im mogło z tego przyjść? Prawy mógł mówić, że nic lepszego nie czekało ich w kapitalizującym się świecie, Lewy także mógł wierzyć w ten nagły zryw i czerpać satysfakcję z ucieczki od matki, ale...koniec końców nie wiedział. Dlaczego?

- Sugerujesz, że nikt inny by do nas nie pasował?

- Zdecydowanie nie- oznajmił Minho, ciągnąc go lekko za sznurek bluzy.

Szli potem dalej, jak zwykle jedną trasą wzdłuż wyludnionej plaży (zazwyczaj była częścią dość popularnego kurortu, ale było po sezonie), słuchając jedynie pisków mew i odgłosów z odległego portu. Jeśli chodziło zaś o przyziemne sprawy, to pracę znaleźli dzięki Taesunowi. Miał znajomego, prowadzącego własny sklep, ale nie pracowali oni w nim (przynajmniej nie od początku i na pewno nie Minho), jedynie mieszkali na jego piętrze. Sklep trudnił się sprzedażą sprzętu wędkarskiego, miał szerokie witryny i krzykliwe napisy z tandetnymi rysunkami tańczących ryb. Przez okres zimowy Taemin pracował tam jako ekspedient, aż znalazł lepiej płatną pracę w większym sklepie i choć nie miał już arcywygodnej sytuacji, gdy do pracy szedł tylko po schodach, ale przynajmniej mógł sobie zafundować troszkę więcej. Miasto było średniej wielkości, ale zupełnie inne od warunków, do jakich przywykli- wolniejsze, spokojniejsze, żyjące w rytm fal. Domy znajdowały się zawsze w odpowiedniej odległości od siebie, nie wyższe niż trzy piętra, co krok można było znaleźć rybną knajpkę i jakiś porządny, rzemieślniczy zakład- żadnych supermarketów oprócz skromnego TESCO w centrum. Nawet okazjonalne chłody i wiatry nie dawały im się we znaki tak bardzo, jak kiedyś miejskie życie. Praca także była dość spokojna, najczęściej fizyczna, ale Taesun podkreślał, że jeśli będą ją wykonywać solidnie i jeśli będą cierpliwi, to stary profesor z domku oddalonego nieco od jego własnego nie będzie żył wiecznie, a jego domek nie będzie kosztował fortuny. Odnowią go i będzie ich, nie będą zmuszeni do gnieżdżenia się w tym kwadratowym pokoiku z gospodarzem za cienką ścianą. Ale muszą pracować- to zdanie kierował zwłaszcza do swojego młodszego brata.

Praca była dla Lee Taemina tematem niezwykle trudnym do określenia, nawet, jeśli czasem musiał tylko poprzenosić kilkanaście kartonów.

Jeśli Minho miałby opisać swoje życie z Taeminem jednym słowem,

powiedziałby...zaskakujące. Nie wierzył w zodiakalne bzdury, ale podobno strzelce uwielbiają zmiany. Nie mógł narzekać na ich brak, codziennie lub najwyżej co kilka dni budził się wokół innej osoby, tak samo kochanej i bliskiej mu. Czasem wstawał z ramionami wokół romantyka, który skrywał parę niegrzecznych sekretów, czasem budził się z włosami na twarzy, należącymi do nieco dziecinnego, ale zabawnego wariata. Mieli na uwadze ich 'morską obietnicę', którą Prawy określił jako torturę, ale...wiedzieli, że muszą albo się powstrzymać, albo być bardzo ostrożnym. Uchodzili oficjalnie za braci, dlatego jeśli mieliby podjąć ryzyko, to stres stałby za ich plecami jak irytujący intruz. Gospodarz wyjechał na początku jesieni do większego miasta, co podsunęła im wspaniałą okazję do rozładowania napięcia. Kochali się na ich złączonych futonach, Minho nigdy nie zapomni rozchylonych ust i ufnego spojrzenia, nóg na swoich ramionach, jęków zarówno Tae jak i starego drewna, które jakby zaskoczone było ich namiętnością, bo nigdy nie spał na nim nikt inny niż staży rybacy i małe dzieci. Kochali się długo, zaskakująco długo jak na pierwszy raz, ale Minho postarał się, by było to dobry czas.

Potem Lewy nie wykazywał większej ochoty na tego typu rozrywki, wedle przewidywań Minho. Jego temperament w tej kwestii zdawał się wyczerpywać niezwykle szybko.

Prawy był zupełnie innym przypadkiem, zwłaszcza, odkąd nauczył się rozdzielać wiedzę teoretyczną z książek dotyczących świata zmysłów i swoje własne pragnienia. Miał ich dużo. Prawdę mówiąc trudno jest mieć rozbudowane życie erotyczne, gdy na dole masz zakład , oficjalnie jesteście 'braćmi', a za ścianą śpi rodzina gospodarza. Udawało im się jednak przynajmniej zaspokoić głód Prawego, któremu wystarczało zagryzienie mocno poduszki, palce i jeden raz na kilkanaście dni, ewentualnie altruistyczny gest w postaci zanurzenia się pod kołdrę i sprawienia przyjemności hyungowi. Do czasu, gdy nie będziemy mieć białego domku, jak mówił. Chwilowo plan posiadania owego był nieco odsunięty, choć wciąż aktualny. Z pewnością ich miejsce na ziemi będzie miało lśniące podłogi, duże okna i lekko zdrapaną białą farbę przy framugach drzwi. Żeby nie było całkiem perfekcyjnie i żeby dom miał swoją historię, oczywiście. Taesun zaczynał coraz więcej im w tej sprawie obiecywać.

Jeśli zaś chodziło o samo miejsce zamieszkania, to połączone futony nie dawały efektu prawdziwego dwuosobowego łóżka, a przymus rozłączania ich co rano (by nie wzbudzać zainteresowania gospodarza) był irytujący. Taemin i Minho przechodzili przez różne etapy oceny takiej sytuacji, począwszy od dziecinnej radości, że śpią tak blisko, poprzez irytację, że nie mogą się nawet porządnie wyciągnąć, aż do pogodzenia się z tym i stwierdzenia, że jak tylko będą mieć swój własny dom, ten po dogorywającym profesorze, zbudują sobie ogromne królewskie łózko. Tak naprawdę każde z nich, jeśli akurat nie było piekielnie zmęczone pracą czy bieganiem po plaży (to akurat tylko w wypadku Lewego), nadal czerpało tą samą przyjemność z 'konieczności' spania albo na łyżeczkę, albo z Minho w roli poduszki. Starszy czuł wtedy, że ma przy sobie wszystko czego potrzebuje. Ludzie, niesamowita okazja! Chłopak dwa w jednym!

Kolejny ciepły, choć lekko wietrzy dzień- popołudniem wybrali się na wycieczkę wzdłuż 'murka'. Murek otaczał północnozachodnią część miasta i odgradzał port od jego mieszkalnej części, a oni lubili tam chodzić na swoje weekendowe spacery (po pewnym czasie odkryli, że zazwyczaj są zbyt zmęczeni pracą, by chodzić na wieczorne spacery w tygodniu). Taemin ubrał swoje swoje szerokie, wzorzyste spodnie, które zapewne sprawiały, że widać go było ze znacznej odległości. Młodszy szedł na niewysokim murku, w jednej ręce trzymając puszkę toniku, a drugą podtrzymując się głowy swojego chłopaka. Port był czynny, stał w nim jeden prom wycieczkowy, który kursował w weekendy na małą wyspę. Niezbyt popularna wycieczka, ale zardzewiały rzęch zawoził tam co tydzień może do dwudziestu osób. Zabawne, przez cały czas spędzony tam nigdy nie wybrali się na tą wycieczkę- a podobno znajdowały się tam sympatyczne ptaszki, które zawsze chwalił im Taesun. Minho patrzył w tą samą stronę co młodszy, trzymając pod pachą książkę.

- Jak to możliwe, że masz takie dłonie?- spytał Minho, gdy siedzieli już na zacienionym przez drzewo fragmencie murku.

Czytali razem jedną książkę, wcześniej odkrywając, że mają bardzo podobne tempo czytania i jeśli lektura nie wymaga samotności i wewnętrznej kontemplacji, to dlaczego nie mieliby dzielić jej ze sobą?

Taemin mruknął pytająco, odrywając wzrok od linijek i patrząc na swoje dłonie. Były szczupłe, paznokcie dość dobrze utrzymane. Kiedyś pani do pianina mówiła, że te palce są stworzone do grania...teraz pewnie złapałby się za serce i padła w palpitacjach, widząc, że noszą ślady pracy i widać na nich zadrapania. Minho jednak wpatrywał się w te dłonie z ciekawością, jakby zobaczył je po raz pierwszy i jakby trzymana książka wcale nie była już interesująca. Taemin odstawił puszkę z resztką toniku na murek, także egzaminując przez chwilę tą nagle niezwykle interesującą część swojego ciała. W końcu zapytał, o co właściwie chodzi.

- Są prawie nietknięte- powiedział w końcu jego chłopak.- Obijasz się za moimi plecami, hmm?

- Nietknięte?! Moja pani od pianina dostałaby spazmów, gdyby je zobaczyła.

- W takim razie jest głupia- oświadczył ty samym spokojnym tonem Minho.

Wziął jego dłoń w swoją i wtedy można było zobaczyć różnicę. Widział to już wcześniej, ale nigdy nie zwracał uwagi, bo przecież dlaczego miałby? W ręce Minho jego własna zdawała się jeszcze szczuplejsza, zawsze tak było. Miał silną, męską dłoń, która jakby idealnie pasowała do wszystkich zakamarków jego ciała, jakby każda kość rozwijała się w konkretnym celu. Teraz jednak widać było różnicę, bo ta dłoń nosiła ślady ciężkiej pracy. W tej chwili nabrało to niemal wyjątkowego znaczenia w oczach Taemina, który w swoich powieściach podziwiał 'ludzi pracy', silnych bohaterów, którzy rąbali drewno na opał i czasem jedli mięso rękami. Jego mężczyzna zdawał się teraz takim kimś, jakby trochę wyższy, bardziej opalony i pracujący ciężko. Tego jednak Minho nie wiedział, biorąc rękę swojego chłopaka dla porównania. Zastanawiał się tylko, jak to możliwe, że chłopak robi prawie tyle samo co on, a pęcherze jakby się go nie imają.

Młodszemu świeciły się oczy, widok był prawie fascynujący. Obaj trwali tak w swoich wnioskach i myślach, po chwili jednak wracając do czytania. Taemin objął ramię swojego chłopaka, swojego partnera, mężczyzny, mając wrażenie, że są jakby cieplejsze i szersze niż wcześniej. Przemykał po kolejnych linijkach książki. Potem Lewy miał stwierdzić, że ich dłonie chroni 'arystokratyczność' Taemina, ale też to, że on sam czasem faktycznie wymiguje się od noszenia najcięższych skrzyń czy też pracowania przy linach, a miły Saedo zawsze się zgadza z nim zamienić. Prawy woli czytać Szekspira. Najwidoczniej sama 'błękitna krew' jednego z bliźniaków nie była jedyną 'ochroną' przed pęcherzami i otarciami.

.